Losgelaten. Na vijftien jaar mijn rode reus te zijn geweest. Al was je in het begin zo klein. Je bent praktisch in mijn hand geboren en met mijn hand onder je mooie kop heb ik je losgelaten aan de andere kant van de regenboog. Dag lieve Jackson. Vijftien jaar is heel wat voor een kat. En ook voor een huisgenootje in ons gezin. Je ging oceanen over, trotseerde plafondventilatoren, keek naar hagedissen en brutale eekhoorns en soms een opossum of een havik in de tuin. Je was ooit twaalf dagen weg. Door een per ongeluk opengewaaide voordeur verdwenen, samen met je moedertje, die wel al snel te pakken was door onze kattenoppassers. Maar jij liet je niet zien. Ik was ver weg op vakantie en al die pijn, onrust en angst is me toen bespaard gebleven. De grootscheepse zoektocht via instanties en a4-tjes met jouw foto op alle lantaarnpalen van de buurt. Soms werd er wel iets gemeld, maar was jij het toch niet. Onze kastenoppassers (die nog steeds onze vrienden zijn) vreesden het ergste. Maar hielden het voor mij verborgen. En na twaalf dagen zat je ineens weer doodleuk naast het huis, je rustig te wassen. Wel iets afgevallen, maar ongedeerd. Je was het eerste nestje van Spotts, twee overleefden maar een paar dagen, maar jij en je broertje Grizzly deden het goed. Grizzly ging naar andere mensen, jij bleef bij ons. De moederpoes kreeg nog een nestje waar jij als een liefdevolle grote broer ook goed voor zorgde. Samen met je moeder en je tante ging je mee naar Houston. Drie grote katten in grote manden. Het was wennen voor jullie, maar uiteindelijk beviel het je wel. De waterfontein vond je geweldig. Drie katten heen, maar twee terug. En een half jaar...

Pebbles heeft haar negen levens ten volle benut. Eigenlijk denk ik dat het er meer zijn. Ik droomde al van haar toen ik nog niet wist dat ze in mijn leven zou komen.Katten horen bij mij. Toch heb ik een tijdje gedacht dat Morgaine mijn laatste zou zijn. Toen ik haar in de zomer van 2005 moest laten inslapen, rouwde ik om het gemis van haar. Maar ook omdat ik dacht dat er nooit meer een katje in mijn leven zou komen. In het najaar liepen we in de herfstvakantie door de bergen in Slovenië, langs een riviertje. Met allemaal stenen erin. Zo sloop de naam Pebbles bij me binnen. Tegen beter weten in? Achteraf gezien was ze er toen al wel. Ze werd immers in september al geboren. Een paar maanden later zou ik 40 jaar worden en mijn vroeg me wat ik het liefste wilde hebben. Ik durfde er niet goed rechtstreeks om te vragen. Dus ik zei: vraag maar aan mijn vriendinnen. In de rotsvaste overtuiging dat zij allemaal zouden zeggen: een kat. Een dag voor mijn verjaardag werd ik verrast met twee kittens: de een moest Pebbles heten, de ander noemde ik Spotts. Twee kleine pluizenbolletjes. Maine Coons. Ik had eerlijk gezegd nooit getaald naar raskatten, maar Maine Coons zijn wel echte superkatten. Lieve, zachtaardige reuzen. Een paar dagen later had Pebbles diarree en die ging niet over. De fokker waar ze vandaag kwam, raadde aan een stopmiddel te geven. Mijn dierenarts vond dat niet zo’n goed idee. Kuur na kuur volgden. Niets hielp echt. Ze kreeg hypo-allergeen eten. Het bleef tobben. Ik was bang dat ik haar af zou moeten geven. Pebbles bleef klein, maar stoer en vastberaden en voor de duvel niet bang. Bij de dierenarts wat bloed...

Een kwart eeuw klinkt al bijna als een eeuwigheid. Toch staan veel gebeurtenissen uit die eerste dagen van mei in 1995 in mijn geheugen gegrift. Of is het eigenlijk maar één gebeurtenis? De geboorte van onze oudste zoon. Ik was eigenlijk pas in de derde week van mei uitgerekend, maar in Brussel vond mijn gynaecoloog dat onze kleine erg hard groeide. Dus raadde zij aan de bevalling bij 37 weken in te leiden. Er was eerder al eens twijfel geuit of ik eigenlijk niet al wat langer zwanger was, dat hoofdje was toch wel erg groot. Ik antwoordde dan dat ik zeker was van de laatste dag waarop ik ongesteld was geworden en ook heel zeker wist wie de vader van mijn kind was. Iemand met een buitengewoon groot hoofd. Het verhaal over die zoektocht naar ‘a hat for a cow or what?’ zal ik bewaren voor een andere keer. Op maandagavond 1 mei werd ik verwacht in het ziekenhuis, om half twaalf. Er werd me verteld dat het zou kunnen dat de medicatie om de bevalling op gang te helpen niet zouden werken. Peter moest dus ook maar gewoon thuis afwachten. Maar toen om 3 uur ’s nachts de weeën begonnen, zeurde ik net zolang aan ieders hoofd totdat ze hem belde. Ik dacht: weeën zijn begonnen, ik krijg dadelijk een kind en ik wist dat hij er graag bij zou willen zijn. Het liefst zelf de navelstreng wilde doorknippen. Het liep anders. In vroege ochtend verdwenen de weeën, toen de gynaecoloog kwam werd zij kwaad op de verpleging die niet adequaat had gereageerd. We begonnen opnieuw. En weer kwamen er weeën. Dit keer was ik iets meer op mijn hoede, maar toen ze steeds heftiger werden en ons de rest van de...

Ik kon eerlijk gezegd geen originele titel verzinnen. Dit is het gewoon. Het is vandaag een jaar later. De afgelopen tijd spookte het af en toe door mijn hoofd: een jaar geleden waren we hier, deden we dat. Happy memories aan een fantastisch mooie vakantie. Prachtige landschappen, allerlei dieren zoals olifanten, giraffes, leeuwen, nijlpaarden, krokodillen en diverse kleurrijke vogels. En dan vergeet ik er geheid nog wat. En natuurlijk goed gezelschap van mijn zus en zwager. Maar op de achtergrond zeurt dan ook af en toe dat stemmetje dat me dan weer herinnert aan de gebeurtenissen op 14 november 2018. Nu een jaar geleden. Hoe letterlijk mijn leven op zijn kop werd gezet. Een jaar later ben ik wel hersteld en toch ook een beetje veranderd. Ik probeer te genieten van al het goeds in mijn leven. Mijn lief, mijn kinderen, mijn zussen en vrienden en vriendinnen. Leuk en zinvol werk, met ook leuke collega’s. Ik probeer anderen te helpen. Zoals wij vorig jaar in de ‘middle of nowhere’ hulp kregen van onbekenden. Mensen die niet wegkeken, mensen die naast hun dagelijks werk extra hulp gaven en mij houvast boden. Wat is gebleven is de – bijna – onbewuste schrikreactie als ik een foto zie van een auto op zijn kop. Of zelfs als ik in een boek (type lekkere Engelse detective – dus niks diepgaand of zo) lees hoe een van de hoofdpersonen een auto-ongeluk krijgt, over de kop gaat en ondersteboven komt te hangen en dan ook denkt: ik moet eruit voordat de auto in de fik vliegt. Hij heeft wel de tegenwoordigheid van geest om de contactsleutel om te draaien, maar goed het is dan ook een politieagent. Hij heeft ook niet keihard staan gillen. Althans zo beschrijft de auteur het...

13 augustus is altijd een bijzondere dag. Een half jaar na mijn verjaardag. Na vandaag definitief op weg naar de volgende. Ik kijk graag vooruit. Meestal noem ik bij mijn leeftijd het komende getal. Zeker na half augustus. Dit keer is het ook de dag voor… negen maanden na de crash. Op woensdag 14 november kwam er een onverwacht einde aan onze – geweldig leuke – vakantie in zuidelijk Afrika. Na bijna vier weken trekken door Botswana en Namibië, samen met mijn zus en zwager – en natuurlijk mijn lief – in ruige auto’s over nog ruigere wegen, door rivierbeddingen, over nauwelijks begaanbare rotsachtige geitenpaadjes, vonden wij bijna ons Waterloo op een grindweg. Zes kilometer voor de grens met Zuid-Afrika. Ik heb er al eerder over geschreven. Soms vergeet ik het zelf een beetje en kom ik ineens de foto’s weer tegen. Altijd even slikken. Want wat zijn we er goed uitgekomen. Een heel regiment bewaarengeltjes op onze schouders. En zoveel mensen die ons hielpen. Direct ter plekke. Jacco en zijn mannen die aan kwamen rijden met dekens en iets te drinken, die de hulpdiensten al hadden gewaarschuwd, die hielpen onze spullen veilig te stellen en uiteindelijk ook de auto. Maar toen waren wij al op weg naar het ziekenhuis. Negen maanden is een behoorlijke tijd. In die 40 weken kan een enkele eicel uitgroeien tot een mensenkind dat kan ademen en schreeuwen, en drinken, poepen en plassen. Je kunt in die tijd ook grotendeels herstellen van een drievoudige salto met schroef. Niet bedacht, het overkwam me gewoon. Mijn linkerschouder is nog niet 100%. Maar de pijnscheuten zijn verdwenen. Ik kan alweer mijn bh-bandje aanraken en ook het dekbed van me afgooien. Op mijn linkerzij rollen en slapen lukt nog niet, maar daar valt...

We waren in 2017 zo voortvarend van start gegaan. terug in Leiden wilde ik het fietsen niet opgeven. En dan bedoel ik niet het vervoer van A naar B, maar gewoon voor de lol een stukkie toeren. Op onze uit Houston meegebrachte racefietsen. Voor de goede orde we zijn beide geen racemonsters, maar we houden wel van een beetje doortrappen en zijn goed op elkaar afgestemd wat betreft tempo en duur. Het begon in september 2017 met de van Dam-tot-Damfiettocht, ik zag het staan en werd enthousiast van het idee om door de IJ-tunnel te mogen fietsen, wat normaal niet mag.  De tocht was op 17 september, daags voor de verjaardag van mijn lief. Ik vond het wel een beetje lastig om dan weg te zijn, dus besloot ik hem een startbewijs cadeau te doen. Wat later een vriendin van mij de onbetaalbare uitspraak ontlokte: ‘Ik hoef geen cadeautjes dit jaar voor mijn verjaardag.’ Maar we mochten wel bij hen in Amsterdam overnachten. We deden mee aan de langste afstand van 150 en kwamen door schilderachtige plaatjes met nog schilderachtiger brugjes, molentjes en weggetjes. En dan een naam als de Hollands Kroon. Het smaakte naar meer. In het nieuwe jaar begon de voorbereiding op onze terugkeer naar Houston voor de MS150. Van Houston naar Austin in twee dagen, zo’n 170 mijl. Het hangt een beetje af van je startpunt en of de route door het park open is. Prachtige tocht, fantastisch weer. Geweldig om ‘oude’ vrienden weer te ontmoeten. Het smaakte nog steeds naar meer. De zomer van 2018 trainden we door. Op de fiets naar familie in Noord-Holland, 80 km heen en dan met de train terug. Altijd goed voor bewonderende blikken. En toen in september wederom de van Dam-tot-Damfietsttocht. Er dreigde regen,...

Op 29 mei 1956 zeiden Gerard van Bakel en Koos Sprengers ja tegen elkaar. Een simpel woord, maar voor mij met grote gevolgen. Het zou nog tien jaar duren voordat ik werd geboren, maar zonder dat eerste woordje was het nooit wat geworden. Een vreemde gewaarwording het huwelijk van je ouders. Waren ze gelukkig met elkaar? Nog steeds verliefd? Of was die roze wolk allang vervlogen en bleven ze bij elkaar uit gewoonte en voor de kinderen. Ik weet het niet. En als ik nu terugkijk op mijn leven met hen, zou ik er ook niet zomaar een uitspraak over durven doen. Ik heb het in ieder geval nooit aan ze gevraagd. Ik was geen ‘vriendjes’ met mijn ouders. Ze waren er gewoon, een soort statisch gegeven. Een ijkpunt. Mijn ouders. Zonder hen was ik er niet geweest dat is een ding dat zeker is. En ik voelde me zeker niet verwaarloosd of niet geliefd. Ik had natuurlijk wel eens fantasieën dat ik eigenlijk geadopteerd was, maar dat was meer het gevolg van boeken die ik op dat moment las en waar ik me in mee liet slepen, dan echt een gevoel van er niet bij horen in het gezin. En ik lijk ook teveel op mijn zussen om te worden aangezien voor een vondeling. Pas toen ik zelf kinderen kreeg vroeg ik me wel eens in verwondering af of mijn moeder net zo instantaan zoveel van mij had gehouden de eerste keer dat ze me vasthield als ik ervoer toen ik mijn oudste zoon in mijn armen gelegd kreeg. Het is nu 29 mei 2019, de zon schijnt. Ik weet dat het 63 jaar geleden ook een mooie dag was. Al was het alleen maar omdat die dag de fundering voor mijn bestaan...

Kan dat eigenlijk wel? Hieperdepiep hoera zeggen over iemand die vandaag 92 jaar zou zijn geworden, ware het niet dat hij al in 1991 is overleden. Ons vader. Gerard van Bakel. Ik ben zijn jongste dochter en naar hem vernoemd. Afgelopen weekend met een aantal van mijn zussen samen gegeten. Als een soort eerbetoon, al kwam hij niet echt ter sprake. Er zijn allerlei andere issues en hij is ook al heel lang dood. Hij was 64 jaar toen hij stierf en dat vond ik toen best oud. Niet echt hoogbejaard en ook niet dat ik dacht het is wel mooi geweest, maar ook niet echt shocking jong. Ik was tenslotte pas 25 jaar en 64 leek eindeloos ver weg. En ook nog zo’n getal uit een liedje van de Beatles. Toen de vader van een goede vriendin in de zomer van 2017 overleed op 64-jarige leeftijd leek het ineens veel jonger. Pas tijdens de uitvaart drong het ineens tot me door. Zo oud, of zo jong eigenlijk was ons vader ook. En nu mijn zussen een voor een de zestig induiken en ik vorige maand 53 ben geworden, klinkt 64 jaar steeds jonger. Het had natuurlijk gekund, dat mijn ouders allebei nog zouden leven. Het komt voor. Hoe zou dat dan nu zijn? Hoe zou hij eruit zien? Soms mijmer ik erover hoe het voor mijn kinderen zou zijn geweest als zij hun opa wel zouden hebben gekend. Zou dat een mooie band zijn geweest? Is het erg dat zij hem moeten missen? Mis ik hem wel eens? Ik zeg altijd ik voel me thirtysomething, mijn ideale leeftijd en toen was mijn vader al geruime tijd dood. Maar soms zou ik wel even terug willen naar die tijd voor zijn dood, de jaren...

Heb ik nu last van een uitgebreide versie van Blue Monday of Verloren Maandag of is het toch die after-accident-low spirits golf? Misschien een beetje van alles. Soms kijk ik even terug naar die ochtend van 14 november, de foto’s, de berichten die ik de wereld in stuurde, de blog die ik erover schreef. Dan roep ik al die heftige emoties weer op. De angst om dood te gaan tijdens de tweede rol, de angst dat de auto zou ontploffen, de angst dat de ambulance die ons 200 km over een grindweg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis bracht ook in een slippartij zou raken – twee keer zoveel geluk hebben daar levend uit te komen leek me iets teveel gevraagd. De angst dat Peter toch iets in zijn nek zou hebben gebroken. De opluchting die volgde. De aardige mensen in het ziekenhuis, de guesthouse, Peter’s collega, de man die onze spullen kwam brengen en bovenal mijn zus en mijn zwager die onmiddelijk naar ons toekwamen. Tel je zegeningen. En dat deed ik volop. Ik had immers alleen blauwe plekken, beurse botten, schrammen en schaafwonden. En vooral die laatsten genazen snel onder de Afrikaanse zon. Zorg had ik vooral om Peter en hoewel hij herhadelijk vroeg hoe het met mij ging en vond dat de dokters daar ook wat meer aandacht aan moesten besteden, dacht ik steeds: met mij komt alles goed. Ik heb niks gebroken. En een ruime week nadat we thuis waren gekomen, stopte ik met mijn dagelijkse dosis Ibuprofen. Ik ging weer naar de sportschool en aan het werk. Maar tijdens mijn tweede bezoek aan de oefentherapeut viel me wel op – en het viel tegen ook – dat ik mijn linkerarm niet op mijn rug kon leggen. In ieder geval met heel...

Vandaag zou je 90 jaar zijn geworden. Maar dit is inmiddels de derde verjaardag die je niet meer meemaakt. Die steeds minder mensen van jouw generatie meemaken. Het rijtje van jouw broers, zussen en kouwekanters wordt elk jaar kleiner. Nog vier zijn er over, want dit jaar overleed ook je jongste zusje. Bij jouw begrafenis sprak ze in de kapel nog namens de Sprengers. Zo snel kan het gaan. Ik denk niet dagelijks aan je, ik droom niet van je en ik zie je ook nooit ogenschijnlijk ergens lopen. Dat heb ik met ons vader in het begin wel gehad. En van Elsa heb ik zeker drie keer nog gedroomd. Maar als ik aan je denk, komen er wel veel beelden naar boven en ik denk dat ik je stem nog goed zou herkennen. Soms kom ik jouw jaartal tegen. Zoals laatst toen ik iemand interviewde voor de radio die ook in 1929 geboren was en in 1966 met vrijwilligerswerk was begonnen en nog steeds helpt bij het rondbrengen van maaltijden. Die vrolijk vertelde over de APK die hij daags voor kerst moest ondergaan. Wij hielden dit jaar ons kerstdiner op eerste kerstdag. Ook weer zonder jou. En dan vraag ik me soms even af, stel dat…? Je nog geleefd had, geen last van dementie zou hebben gehad, hoe had je dan hier aan tafel kunnen zitten tussen Annie en Esther in. Je had ongewtijfeld een kaarsje voor me gebrand tijdens onze reis in Afrika. En misschien was die gedachten alleen al wel genoeg. Vier het leven, elke dag opnieuw. -wordt vervolgd....

Zeven weken geleden. Drie-en-half keer over de kop. Daarna een single-minded thought: get out of that car. Later gehoord dat auto’s niet zo gauw ontploffen en/of in de brand vliegen als in de film, maar toch…wist die auto van ons dat ook? Ik wist het niet en vandaar mijn paniek. Die momenten waren intens en de eerste nacht heb ik er ook niet van geslapen, maar sindsdien merk ik er weinig van. Afgezien van wat fysieke pijn en blauwe plekken. Soms waarschuwen mensen me dat het maanden later nog op kan gaan spelen. Goed bedoeld ongetwijfeld, maar ik kan er niet zoveel mee. Soms komt het op me over dat men eigenlijk van me verwacht dat ik als een zielig hoopje in de hoek lig. Maar ik prijs me elke dag gelukkig dat ik er nog ben, dat Peter en nog is en dat we samen weer een nieuw jaar zijn ingestapt. Tegelijkertijd ben ik nog niet echt teruggekeerd naar mijn oude niveau. Mijn podcastserie ligt een beetje te verstoffen en mijn radiowerk heeft ook een nieuwe impuls nodig en ik wil weer gaan schilderen. Maar het komt er allemaal niet zo van. Het is al zeven weken geleden zeg ik dan tegen mezelf. Get busy. Het is pas zeven weken geleden, zegt dan de andere kant van mijn brein. Het lijf heeft nog wat rust en heling nodig. Pas op de plaats. Niks mis mee. Maar rust roest ook, denk ik dan stiekem. Ik ga dus een lijst maken van  dingen die ik wil doen de komende week: Kledingkast opruimen; Podcastaflevering afmaken; Schilderij beginnen; Woensdag 9 januari is de nieuwe peildatum, dan is het al (!) acht weken. Elke week drie goede voornemens en dan gebeurt er toch heel wat in januari. 2019...

Vandaag is het 28 jaar geleden dat we ‘Gerry en Peter’ werden. Dat wisten we toen nog niet. Het was een etentje bij mij thuis: preitaart met tomaten/gehaktsaus. Hij bracht een fles rode wijn mee en een rode roos. En dat bleef zo. Jarenlang kocht hij – mede uit principe – nooit een bos bloemen voor me, maar wel af en toe een enkele rode roos. Ik zie hem nog staan. Zwarte leren jas, dikke beige trui. Hoofd een beetje scheef. We zaten de hele nacht te praten en het bleef verder bij zoenen. Dat was in 1990. Nu is 2018. Zijn we al ruim 26 jaar getrouwd, hebben twee (volwassen!) zonen en houden we nog steeds van elkaar. We hebben in totaal acht jaar in het buitenland gewoond (2 jaar LA, 2 jaar Brussel en 4 jaar Houston). We verhuisden verder van Amsterdam naar Leiden, waar we nog steeds wonen. We hebben het goed samen. Hij daagt me uit om anders te kijken, stimuleert me om op zoek te gaan naar nieuwe mogelijkheden en is zelfs over zijn eigen schaduw gesprongen en verblijdde me voor mijn veertigste verjaardag met twee katjes. En bijna was ik hem kwijt. Ik voel me een zondagskind, letterlijk want ik ben op een zondag geboren, maar ook door wat het leven me heeft gegeven. ‘Life ain’t fair’ hoor je vaak en dan dacht ik wel eens stiekem: ik hoop het niet, want: I’ve got a lot to pay then. Twee weken geleden dacht ik heel even dat ‘payback time’ was aangebroken. Een heftig auto-ongeluk op de een-na-laatste dag van onze vakantie in Namibië zette mijn wereld op zijn kop. We zijn er allebei goed uitgekomen, maar ik iets beter dan mijn lief. Vandaag 28 jaar samen en ik...