Losgelaten. Na vijftien jaar mijn rode reus te zijn geweest. Al was je in het begin zo klein. Je bent praktisch in mijn hand geboren en met mijn hand onder je mooie kop heb ik je losgelaten aan de andere kant van de regenboog. Dag lieve Jackson. Vijftien jaar is heel wat voor een kat. En ook voor een huisgenootje in ons gezin. Je ging oceanen over, trotseerde plafondventilatoren, keek naar hagedissen en brutale eekhoorns en soms een opossum of een havik in de tuin. Je was ooit twaalf dagen weg. Door een per ongeluk opengewaaide voordeur verdwenen, samen met je moedertje, die wel al snel te pakken was door onze kattenoppassers. Maar jij liet je niet zien. Ik was ver weg op vakantie en al die pijn, onrust en angst is me toen bespaard gebleven. De grootscheepse zoektocht via instanties en a4-tjes met jouw foto op alle lantaarnpalen van de buurt. Soms werd er wel iets gemeld, maar was jij het toch niet. Onze kastenoppassers (die nog steeds onze vrienden zijn) vreesden het ergste. Maar hielden het voor mij verborgen. En na twaalf dagen zat je ineens weer doodleuk naast het huis, je rustig te wassen. Wel iets afgevallen, maar ongedeerd. Je was het eerste nestje van Spotts, twee overleefden maar een paar dagen, maar jij en je broertje Grizzly deden het goed. Grizzly ging naar andere mensen, jij bleef bij ons. De moederpoes kreeg nog een nestje waar jij als een liefdevolle grote broer ook goed voor zorgde. Samen met je moeder en je tante ging je mee naar Houston. Drie grote katten in grote manden. Het was wennen voor jullie, maar uiteindelijk beviel het je wel. De waterfontein vond je geweldig. Drie katten heen, maar twee terug. En een half jaar...

Pebbles heeft haar negen levens ten volle benut. Eigenlijk denk ik dat het er meer zijn. Ik droomde al van haar toen ik nog niet wist dat ze in mijn leven zou komen.Katten horen bij mij. Toch heb ik een tijdje gedacht dat Morgaine mijn laatste zou zijn. Toen ik haar in de zomer van 2005 moest laten inslapen, rouwde ik om het gemis van haar. Maar ook omdat ik dacht dat er nooit meer een katje in mijn leven zou komen. In het najaar liepen we in de herfstvakantie door de bergen in Slovenië, langs een riviertje. Met allemaal stenen erin. Zo sloop de naam Pebbles bij me binnen. Tegen beter weten in? Achteraf gezien was ze er toen al wel. Ze werd immers in september al geboren. Een paar maanden later zou ik 40 jaar worden en mijn vroeg me wat ik het liefste wilde hebben. Ik durfde er niet goed rechtstreeks om te vragen. Dus ik zei: vraag maar aan mijn vriendinnen. In de rotsvaste overtuiging dat zij allemaal zouden zeggen: een kat. Een dag voor mijn verjaardag werd ik verrast met twee kittens: de een moest Pebbles heten, de ander noemde ik Spotts. Twee kleine pluizenbolletjes. Maine Coons. Ik had eerlijk gezegd nooit getaald naar raskatten, maar Maine Coons zijn wel echte superkatten. Lieve, zachtaardige reuzen. Een paar dagen later had Pebbles diarree en die ging niet over. De fokker waar ze vandaag kwam, raadde aan een stopmiddel te geven. Mijn dierenarts vond dat niet zo’n goed idee. Kuur na kuur volgden. Niets hielp echt. Ze kreeg hypo-allergeen eten. Het bleef tobben. Ik was bang dat ik haar af zou moeten geven. Pebbles bleef klein, maar stoer en vastberaden en voor de duvel niet bang. Bij de dierenarts wat bloed...

Een kwart eeuw klinkt al bijna als een eeuwigheid. Toch staan veel gebeurtenissen uit die eerste dagen van mei in 1995 in mijn geheugen gegrift. Of is het eigenlijk maar één gebeurtenis? De geboorte van onze oudste zoon. Ik was eigenlijk pas in de derde week van mei uitgerekend, maar in Brussel vond mijn gynaecoloog dat onze kleine erg hard groeide. Dus raadde zij aan de bevalling bij 37 weken in te leiden. Er was eerder al eens twijfel geuit of ik eigenlijk niet al wat langer zwanger was, dat hoofdje was toch wel erg groot. Ik antwoordde dan dat ik zeker was van de laatste dag waarop ik ongesteld was geworden en ook heel zeker wist wie de vader van mijn kind was. Iemand met een buitengewoon groot hoofd. Het verhaal over die zoektocht naar ‘a hat for a cow or what?’ zal ik bewaren voor een andere keer. Op maandagavond 1 mei werd ik verwacht in het ziekenhuis, om half twaalf. Er werd me verteld dat het zou kunnen dat de medicatie om de bevalling op gang te helpen niet zouden werken. Peter moest dus ook maar gewoon thuis afwachten. Maar toen om 3 uur ’s nachts de weeën begonnen, zeurde ik net zolang aan ieders hoofd totdat ze hem belde. Ik dacht: weeën zijn begonnen, ik krijg dadelijk een kind en ik wist dat hij er graag bij zou willen zijn. Het liefst zelf de navelstreng wilde doorknippen. Het liep anders. In vroege ochtend verdwenen de weeën, toen de gynaecoloog kwam werd zij kwaad op de verpleging die niet adequaat had gereageerd. We begonnen opnieuw. En weer kwamen er weeën. Dit keer was ik iets meer op mijn hoede, maar toen ze steeds heftiger werden en ons de rest van de...

Ik kon eerlijk gezegd geen originele titel verzinnen. Dit is het gewoon. Het is vandaag een jaar later. De afgelopen tijd spookte het af en toe door mijn hoofd: een jaar geleden waren we hier, deden we dat. Happy memories aan een fantastisch mooie vakantie. Prachtige landschappen, allerlei dieren zoals olifanten, giraffes, leeuwen, nijlpaarden, krokodillen en diverse kleurrijke vogels. En dan vergeet ik er geheid nog wat. En natuurlijk goed gezelschap van mijn zus en zwager. Maar op de achtergrond zeurt dan ook af en toe dat stemmetje dat me dan weer herinnert aan de gebeurtenissen op 14 november 2018. Nu een jaar geleden. Hoe letterlijk mijn leven op zijn kop werd gezet. Een jaar later ben ik wel hersteld en toch ook een beetje veranderd. Ik probeer te genieten van al het goeds in mijn leven. Mijn lief, mijn kinderen, mijn zussen en vrienden en vriendinnen. Leuk en zinvol werk, met ook leuke collega’s. Ik probeer anderen te helpen. Zoals wij vorig jaar in de ‘middle of nowhere’ hulp kregen van onbekenden. Mensen die niet wegkeken, mensen die naast hun dagelijks werk extra hulp gaven en mij houvast boden. Wat is gebleven is de – bijna – onbewuste schrikreactie als ik een foto zie van een auto op zijn kop. Of zelfs als ik in een boek (type lekkere Engelse detective – dus niks diepgaand of zo) lees hoe een van de hoofdpersonen een auto-ongeluk krijgt, over de kop gaat en ondersteboven komt te hangen en dan ook denkt: ik moet eruit voordat de auto in de fik vliegt. Hij heeft wel de tegenwoordigheid van geest om de contactsleutel om te draaien, maar goed het is dan ook een politieagent. Hij heeft ook niet keihard staan gillen. Althans zo beschrijft de auteur het...

13 augustus is altijd een bijzondere dag. Een half jaar na mijn verjaardag. Na vandaag definitief op weg naar de volgende. Ik kijk graag vooruit. Meestal noem ik bij mijn leeftijd het komende getal. Zeker na half augustus. Dit keer is het ook de dag voor… negen maanden na de crash. Op woensdag 14 november kwam er een onverwacht einde aan onze – geweldig leuke – vakantie in zuidelijk Afrika. Na bijna vier weken trekken door Botswana en Namibië, samen met mijn zus en zwager – en natuurlijk mijn lief – in ruige auto’s over nog ruigere wegen, door rivierbeddingen, over nauwelijks begaanbare rotsachtige geitenpaadjes, vonden wij bijna ons Waterloo op een grindweg. Zes kilometer voor de grens met Zuid-Afrika. Ik heb er al eerder over geschreven. Soms vergeet ik het zelf een beetje en kom ik ineens de foto’s weer tegen. Altijd even slikken. Want wat zijn we er goed uitgekomen. Een heel regiment bewaarengeltjes op onze schouders. En zoveel mensen die ons hielpen. Direct ter plekke. Jacco en zijn mannen die aan kwamen rijden met dekens en iets te drinken, die de hulpdiensten al hadden gewaarschuwd, die hielpen onze spullen veilig te stellen en uiteindelijk ook de auto. Maar toen waren wij al op weg naar het ziekenhuis. Negen maanden is een behoorlijke tijd. In die 40 weken kan een enkele eicel uitgroeien tot een mensenkind dat kan ademen en schreeuwen, en drinken, poepen en plassen. Je kunt in die tijd ook grotendeels herstellen van een drievoudige salto met schroef. Niet bedacht, het overkwam me gewoon. Mijn linkerschouder is nog niet 100%. Maar de pijnscheuten zijn verdwenen. Ik kan alweer mijn bh-bandje aanraken en ook het dekbed van me afgooien. Op mijn linkerzij rollen en slapen lukt nog niet, maar daar valt...