We waren in 2017 zo voortvarend van start gegaan. terug in Leiden wilde ik het fietsen niet opgeven. En dan bedoel ik niet het vervoer van A naar B, maar gewoon voor de lol een stukkie toeren. Op onze uit Houston meegebrachte racefietsen. Voor de goede orde we zijn beide geen racemonsters, maar we houden wel van een beetje doortrappen en zijn goed op elkaar afgestemd wat betreft tempo en duur. Het begon in september 2017 met de van Dam-tot-Damfiettocht, ik zag het staan en werd enthousiast van het idee om door de IJ-tunnel te mogen fietsen, wat normaal niet mag.  De tocht was op 17 september, daags voor de verjaardag van mijn lief. Ik vond het wel een beetje lastig om dan weg te zijn, dus besloot ik hem een startbewijs cadeau te doen. Wat later een vriendin van mij de onbetaalbare uitspraak ontlokte: ‘Ik hoef geen cadeautjes dit jaar voor mijn verjaardag.’ Maar we mochten wel bij hen in Amsterdam overnachten. We deden mee aan de langste afstand van 150 en kwamen door schilderachtige plaatjes met nog schilderachtiger brugjes, molentjes en weggetjes. En dan een naam als de Hollands Kroon. Het smaakte naar meer. In het nieuwe jaar begon de voorbereiding op onze terugkeer naar Houston voor de MS150. Van Houston naar Austin in twee dagen, zo’n 170 mijl. Het hangt een beetje af van je startpunt en of de route door het park open is. Prachtige tocht, fantastisch weer. Geweldig om ‘oude’ vrienden weer te ontmoeten. Het smaakte nog steeds naar meer. De zomer van 2018 trainden we door. Op de fiets naar familie in Noord-Holland, 80 km heen en dan met de train terug. Altijd goed voor bewonderende blikken. En toen in september wederom de van Dam-tot-Damfietsttocht. Er dreigde regen,...

Op 29 mei 1956 zeiden Gerard van Bakel en Koos Sprengers ja tegen elkaar. Een simpel woord, maar voor mij met grote gevolgen. Het zou nog tien jaar duren voordat ik werd geboren, maar zonder dat eerste woordje was het nooit wat geworden. Een vreemde gewaarwording het huwelijk van je ouders. Waren ze gelukkig met elkaar? Nog steeds verliefd? Of was die roze wolk allang vervlogen en bleven ze bij elkaar uit gewoonte en voor de kinderen. Ik weet het niet. En als ik nu terugkijk op mijn leven met hen, zou ik er ook niet zomaar een uitspraak over durven doen. Ik heb het in ieder geval nooit aan ze gevraagd. Ik was geen ‘vriendjes’ met mijn ouders. Ze waren er gewoon, een soort statisch gegeven. Een ijkpunt. Mijn ouders. Zonder hen was ik er niet geweest dat is een ding dat zeker is. En ik voelde me zeker niet verwaarloosd of niet geliefd. Ik had natuurlijk wel eens fantasieën dat ik eigenlijk geadopteerd was, maar dat was meer het gevolg van boeken die ik op dat moment las en waar ik me in mee liet slepen, dan echt een gevoel van er niet bij horen in het gezin. En ik lijk ook teveel op mijn zussen om te worden aangezien voor een vondeling. Pas toen ik zelf kinderen kreeg vroeg ik me wel eens in verwondering af of mijn moeder net zo instantaan zoveel van mij had gehouden de eerste keer dat ze me vasthield als ik ervoer toen ik mijn oudste zoon in mijn armen gelegd kreeg. Het is nu 29 mei 2019, de zon schijnt. Ik weet dat het 63 jaar geleden ook een mooie dag was. Al was het alleen maar omdat die dag de fundering voor mijn bestaan...

Kan dat eigenlijk wel? Hieperdepiep hoera zeggen over iemand die vandaag 92 jaar zou zijn geworden, ware het niet dat hij al in 1991 is overleden. Ons vader. Gerard van Bakel. Ik ben zijn jongste dochter en naar hem vernoemd. Afgelopen weekend met een aantal van mijn zussen samen gegeten. Als een soort eerbetoon, al kwam hij niet echt ter sprake. Er zijn allerlei andere issues en hij is ook al heel lang dood. Hij was 64 jaar toen hij stierf en dat vond ik toen best oud. Niet echt hoogbejaard en ook niet dat ik dacht het is wel mooi geweest, maar ook niet echt shocking jong. Ik was tenslotte pas 25 jaar en 64 leek eindeloos ver weg. En ook nog zo’n getal uit een liedje van de Beatles. Toen de vader van een goede vriendin in de zomer van 2017 overleed op 64-jarige leeftijd leek het ineens veel jonger. Pas tijdens de uitvaart drong het ineens tot me door. Zo oud, of zo jong eigenlijk was ons vader ook. En nu mijn zussen een voor een de zestig induiken en ik vorige maand 53 ben geworden, klinkt 64 jaar steeds jonger. Het had natuurlijk gekund, dat mijn ouders allebei nog zouden leven. Het komt voor. Hoe zou dat dan nu zijn? Hoe zou hij eruit zien? Soms mijmer ik erover hoe het voor mijn kinderen zou zijn geweest als zij hun opa wel zouden hebben gekend. Zou dat een mooie band zijn geweest? Is het erg dat zij hem moeten missen? Mis ik hem wel eens? Ik zeg altijd ik voel me thirtysomething, mijn ideale leeftijd en toen was mijn vader al geruime tijd dood. Maar soms zou ik wel even terug willen naar die tijd voor zijn dood, de jaren...

Heb ik nu last van een uitgebreide versie van Blue Monday of Verloren Maandag of is het toch die after-accident-low spirits golf? Misschien een beetje van alles. Soms kijk ik even terug naar die ochtend van 14 november, de foto’s, de berichten die ik de wereld in stuurde, de blog die ik erover schreef. Dan roep ik al die heftige emoties weer op. De angst om dood te gaan tijdens de tweede rol, de angst dat de auto zou ontploffen, de angst dat de ambulance die ons 200 km over een grindweg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis bracht ook in een slippartij zou raken – twee keer zoveel geluk hebben daar levend uit te komen leek me iets teveel gevraagd. De angst dat Peter toch iets in zijn nek zou hebben gebroken. De opluchting die volgde. De aardige mensen in het ziekenhuis, de guesthouse, Peter’s collega, de man die onze spullen kwam brengen en bovenal mijn zus en mijn zwager die onmiddelijk naar ons toekwamen. Tel je zegeningen. En dat deed ik volop. Ik had immers alleen blauwe plekken, beurse botten, schrammen en schaafwonden. En vooral die laatsten genazen snel onder de Afrikaanse zon. Zorg had ik vooral om Peter en hoewel hij herhadelijk vroeg hoe het met mij ging en vond dat de dokters daar ook wat meer aandacht aan moesten besteden, dacht ik steeds: met mij komt alles goed. Ik heb niks gebroken. En een ruime week nadat we thuis waren gekomen, stopte ik met mijn dagelijkse dosis Ibuprofen. Ik ging weer naar de sportschool en aan het werk. Maar tijdens mijn tweede bezoek aan de oefentherapeut viel me wel op – en het viel tegen ook – dat ik mijn linkerarm niet op mijn rug kon leggen. In ieder geval met heel...

Vandaag zou je 90 jaar zijn geworden. Maar dit is inmiddels de derde verjaardag die je niet meer meemaakt. Die steeds minder mensen van jouw generatie meemaken. Het rijtje van jouw broers, zussen en kouwekanters wordt elk jaar kleiner. Nog vier zijn er over, want dit jaar overleed ook je jongste zusje. Bij jouw begrafenis sprak ze in de kapel nog namens de Sprengers. Zo snel kan het gaan. Ik denk niet dagelijks aan je, ik droom niet van je en ik zie je ook nooit ogenschijnlijk ergens lopen. Dat heb ik met ons vader in het begin wel gehad. En van Elsa heb ik zeker drie keer nog gedroomd. Maar als ik aan je denk, komen er wel veel beelden naar boven en ik denk dat ik je stem nog goed zou herkennen. Soms kom ik jouw jaartal tegen. Zoals laatst toen ik iemand interviewde voor de radio die ook in 1929 geboren was en in 1966 met vrijwilligerswerk was begonnen en nog steeds helpt bij het rondbrengen van maaltijden. Die vrolijk vertelde over de APK die hij daags voor kerst moest ondergaan. Wij hielden dit jaar ons kerstdiner op eerste kerstdag. Ook weer zonder jou. En dan vraag ik me soms even af, stel dat…? Je nog geleefd had, geen last van dementie zou hebben gehad, hoe had je dan hier aan tafel kunnen zitten tussen Annie en Esther in. Je had ongewtijfeld een kaarsje voor me gebrand tijdens onze reis in Afrika. En misschien was die gedachten alleen al wel genoeg. Vier het leven, elke dag opnieuw. -wordt vervolgd....