Ons vader zou vandaag 90 jaar zijn geworden. Een respectabele leeftijd voor een menselijke eik. Dat schreven we 25 jaar geleden op zijn bidprentje: een eik is geveld. Veels te jong. De tijd dat ik dacht dat 40 stokoud was en over de 50 ver voorbij je houdbaarheidsdatum ligt ver achter mij. 90 jaar, waarvan hij tweederde heeft geleefd. Soms denk ik wel eens: stel dat…hij nog geleefd had en mijn zoons had leren kennen. Wat zouden zij van hem hebben gevonden? Gezien hoe goed ze het konden vinden met mijn moeder toen ze nog een oma voor hen was, denk ik dat het een goed stel samen zou zijn geweest. Omgekeerd ben ik er vast van overtuigd dat hij apetrots zou zijn geweest op allebei. Soms fantaseer ik over hoe hij tegen mijn leven hier in Texas zou hebben aangekeken. Hoewel ons moeder nog wel heeft meegmeaakt dat ik hier naartoe verhuisde, is het nooit bij haar doorgedrongen, althans ik heb daar nooit iets van gemerkt. Laat staan dat ik iets kon delen over mijn eerste ervaringen hier. Maar ik denk dat zowel mijn betrokkenheid bij BikeHouston als mijn werk voor KPFT hun goedkeuring zou kunnen wegdragen. 90 jaar. Ik denk aan je vandaag. En ik heb een mooie bomenfoto voor je uitgezocht. Geen eik, maar een eenzame strijder in Big Bend, Texas. Bedankt dat je mijn vader was, 26 jaar lang.  ...

Vandaag hebben we je losgelaten. Het is snel gegaan, veels te snel. Maar het werd onvermijdelijk. Vrijdag merkte ik dat je niet  wilde eten, je kwam op helemaal niet naar Peter toe die net terugkeerde uit Nederland. Die nacht sliep je  niet naast mijn kussen. De volgende ochtend werd duidelijk dat je echt niet in orde was. Tijd voor actie. Bloedonderzoek, echo, de uitkomst was niet goed. Maar een werkende nier en die was nu verstopt. Het doorspoelen leverde geen resultaat op. Het werd alleen maar erger. Met zijn vieren hebben we besloten dat we Spotts niet wilden laten lijden. Een operatie leek ons te riskant en met te weinig kans op succes. Vanmiddag om 12:30 pm ben je vredig ingeslapen in mijn armen. Ik kreeg je elf jaar geleden. Samen met je zusje Pebbles was jij het mooiste cadeau dat ik ooit voor een verjaardag heb gekregen van mijn lief. Ik zou er elk jaar wel veertig voor willen worden. Je was een schatje en groeide uit tot een prachtige, statige poes met de zachtste vacht en de mooiste snorharen die je als teken van opperst genot naar voren stak als een walrus en dan maar spinnen. Je trooste me, hield me ‘s nachts gezelschap en was mijn bondgenoot tegen de boze grote buitenwereld. Even met jouw gespinsel op schoot verjoeg al het spinrag in mijn hoofd. Onze zoons Ian en Stasjo waren al net zo dol op jou. Twee keer werd je moeder en je nestjes gaven ons zoveel plezier en natuurlijk Jackson, de spreekwoordelijke dikke rode kater die we voor onszelf hielden terwijl je andere kinders uitvlogen. Je was altijd redelijk kieskeurig wat gezelschap betreft, maar voor mijn zus Franca maakte je vanaf het begin een uitzondering. Als Franca aan de...

Is it weird to write Happy Birthday to a woman who died 16 months ago? Today my Mom would have turned 88 years old. Such a blessed age. Only she didn’t make it. On September 1, 2015 she passed away. And although a forever goodbye is never really easy, it was a blessing for all involved. My mother was 86 years old, she had to move into a nursing home three years prior to that. Something she always detested and it was not a bad place and at some level she adjusted, I think she never liked it. The reason she had to move into a home was dementia. She suffered from that for ten years. In May 2015 she broke her hip. Even small things she could enjoy before like a short drive or a short walk to go someplace for a cup of coffee or a nice lunch became more a burden. Pain ruled her life. So when the end neared for her. I was just glad I was there, as well as all my sisters and even most of her sisters and her only surviving brother were able to come by and say goodbye in time. That is a precious memory for me. I don’t miss her on a daily basis. Just from time to time, I realize: she is not there anymore. That part of my life has gone and won’t come back. And that is what is truly weird while watching your own children grow up, complete with growing pains, knowing that it will all pass some day. Let’s make the most of it as long as we can. So Happy Birthday Mom, thanks for giving me life.  ...

I am easing the pain of separation – although still eight months from now – by listing all my grievances about this weird and strange city I am calling home. I won’t miss the warm, wet and thick air that embraces you in the morning when I am expecting some coolness because it is already October.   I won’t miss tiptoeing in the dark through the kitchen, keeping my fingers crossed I won’t step upon a scavenging cockroach – what do they hope to find anyway? I won’t miss the ubiquitous mosquitoes that follow me all around wanting me for breakfast, lunch and dinner, forcing me to spray all day.   I won’t miss the unsettling odors that sometimes make my neighborhood smell like a laundry parlor who has collided with a cheap perfume shop. I guess if I think harder and longer I can make this list grow and sprawl like Houston itself in this vast place named Texas, second largest state, a Lone Star.   But with the bad and the ugly inevitable comes all the good this crazy land has to offer and the realization Texas took a little piece of my heart. October, 2016 – Houston,...

25 years…October 11th often sneaks up on me. I might think about it in September, but then it seems still far ahead. And now the day has already passed. October 11, 1991 is the day my father died. When I told some of my colleagues this today they asked if I do think a lot about him. Not a lot. Maybe not as often as I should, but once in a while he leaps suddenly into my mind. Any regrets? I don’t know, it sounds so silly to regret something that is complete and in the past. I do wish he would have been around long enough to be a grandfather for my sons. I do realize I hardly ever speak about him to them. Maybe I should change that. I will never forget him. He is my father for once and for all....

One year ago my mother died. September 1st, 2015. It feels unreal a year already has passed. It seems like yesterday but at the same time also much longer. I don’t think of her daily, but sometimes I hear someone else’s mother – or father – has died or is diagnosed with Alzheimer’s disease and I think about her life and how it ended. On September 1st, 1939 the Second World War began, she was 10 years old. Ten months after she was born the stock markets all over the world crashed and set off a worldwide shock wave of depression and crisis. But she also witnessed the birth of the United Nations in 1949, the beginning of the European Union, the landing on the moon. Besides all the highs and lows in her own life. It makes me think about the values she passed on to me. Don’t be a quitter, once you commit to something you need to be reliable. Reach for the highest possible, use your talents – or however you will phrase it. Be independent, make sure you can take care of yourself. I guess I do fail that last one. I depend heavily on my friends, most of all on my best friend and soulmate, my number one love Peter. I couldn’t do it without his support, his believe in me. And I still need more. I need other people to work with, to laugh with, go out on a bike ride, drink a nice cup of coffee or a good glass of beer. So I make September 1st an early Thanksgiving Day. Thanks first to my mother for wanting a sixth daughter, for giving me life, love and support. Like I said already: lots of thanks to Peter,...

Vandaag zou mijn moeder 87 jaar zijn geworden. Zou. Op dinsdag 1 september 2015 is zij overleden. Ik kijk nog steeds met verwondering terug op die laatste week van haar leven. Want ik was toevallig in Nederland, toen het ineens veel slechter met haar ging. Ik weet niet meer precies wanneer ik bedacht dat het een goed idee was om met mijn oudste zoon Ian terug te reizen naar Leiden. Voor een bliksembezoek. Voornaamste doel een clean-up van ons huis. Dinsdag 25 augustus kwamen we om 8 uur ‘s ochtends aan in Leiden en eigenlijk zijn we meteen gaan opruimen en schoonmaken. Vrijdagochtend wat muren gesausd en nadat ik de kwasten had uitgewassen zag ik dat een van mijn zussen had gebeld. We hadden al afgesproken aan het eind van de dag met alle dochters bij ons moeder langs te gaan en daarna te gaan eten. Het ging slechter met ons moeder. Ze had eigenlijk al meer dan een dag niet gegeten en nauwelijks gedronken. Ik was wat onzeker wat dit betekende, moest ik direct mijn vlucht terug naar Houston voor de volgende dinsdag maar cancelen of zou dit een lange lijdensweg worden? Op maandag heb ik mijn vlucht omgeboekt. Op dinsdag 1 september zat ik ‘s middags met mijn zussen Liesbeth en Franca bij ons moeder. Op een gegeven moment werd haar ademhaling zwaarder en niet lang daarna stopte ze met ademen. Nog een keer kwam het terug en toen stilte. We keken elkaar wat vragend aan: is het nu afgelopen? De voorbereidingen voor het afscheid begonnen eigenlijk meteen daarna. Het was een bijzonder afscheidsbijeenkomst in de kapel bij de begraafplaats, met veel mensen, mooie woorden en beelden en oude rituelen. Het werd, het was, het is gedaan Dank je wel mam dat...

Monday November 3rd 2014 was the first broadcast of KPFT Open Journal magazine style format. So today we celebrated our first anniversary. One year of a great program. I was not involved the first 5 weeks coming on board during December while trying to get BikeHouston on the show as a regular topic. Within two weeks I was promoted from production assistant to producer. Contacting guests, writing scripts, ‘hiring’ and instructing other production assistants and keep the workflow going. At some point I was asked to fill in for host Marlo Blue on the rare days she was not available. On May 26th intern Raul Ramos and I did the entire show by ourselves because the two hosts Marlo and Duane weren’t able to reach the studio due to the flooding that occurred during the Memorial Weekend. Our guest Sarah Sudhoff , then the executive director of the Center for Photography, luckily did show up and we had a great time. Now I tried to find her name I read she did quit suddenly last month. Such a pity. This morning there was another episode. I knew Marlo wasn’t able to come in and I was looking forward to co-hosting with Duane, but this morning he was struck in traffic so I had to fly solo. I am very grateful that Tierney Malone had already arrived for his nine o’clock Jazz show on our HD2/3 channel and that he was willing to open the program with me. It felt a bit weird, like a birthday party without the guests of honor, the two original hosts. But guess what? Today may have marked it was a year ago that Open Journal started, but of course tomorrow the 3rd is the real birthday…   Follow this...

Op 1 september 2015 werd ik wees. Die dag overleed ons moeder op 86-jarige leeftijd in Utrecht, de stad waar ze bijna veertig heeft gewoond. Het einde van een tijdperk. De definitieve overgang naar volwassenheid – zou tijd worden kun je zeggen op de drempel van mijn eigen vijftigste verjaardag. Een grenslijn die voor altijd een verschil maakt tussen wat voor 1 september 2015 gebeurde en wat daarna kwam. Tenminste dat zou het moeten zijn. Maar zo scherp is de scheidslijn niet geweest helaas. Ons moeder had al tien jaar Alzheimer. Van zelfstandige vrouw die haar leven zelf richting gaf, werd ze steeds meer afhankelijk van haar dochters, haar buren en een team van professionals. Dat maakte haar wantrouwig, volkomen terecht maar soms wel lastig om op een goede manier mee om te gaan. Aan de ene kant waardeerde ze wel wat wij – haar dochters –  en anderen voor haar deden, maar ze vermoedde ook dat we veel achter haar rug bedisselden – en dat was ook zo. Gaandeweg werd het afscheid zover uitgerekt dat mijn verdriet er grotendeels al was uitgeknepen. Het einde kwam toch nog met verrassende snelheid nadat ons moeder zelf besloot dat ze niet meer wilde eten en drinken. Ik ben blij dat ik al toevallig in Nederland op bezoek was en zo de laatste dagen van nabij kon meemaken. Het werd, het was, het is gedaan … zo beschreef de dichter Vasalis het en dat hebben we haar meegegeven tijdens de afscheidsbijeenkomst op maandag 7 september op de St. Barbara begraafplaats voordat we haar lichaam bij ons vader te ruste hebben gelegd. Nu alleen nog maar het lichaam los te laten Bedankt voor alles wat je voor mij hebt gedaan mam. lieve groet uit Houston, Gerry    ...

This morning I read on Twitter that Tim Cook spends New Year’s day making a list of New Years resolutions. I thought it was kind of funny and a bit old fashioned. Of course I don’t want to keep anybody from doing the right thing. Drink less, sport more, be nice to your neighbor, help your children and/or parents -whatever is more appropriate or needed. I think it is always good to assess your life and your latest decisions form time to time and see if you can make it better for yourself as well as for the people around you. But choosing January 1st to actually make a list of resolutions sounds a bit weird and a guarantee for failure. Not because you try to make a difference and choose the first day of the year to make a fresh start. I guess it is more what the word ‘list’ implies. Doing one thing right cannot be enough if you are at the beginning of a brand new year it seems. So we start making a list. And from experience I know once you start writing it is hard to stop, because everything you write down evokes another worthy thing to add to your list. And to edit your list rigorously is even harder. So no New Year’s Resolutions List for me. I have a few things on my mind I would like to accomplish the coming year, but I won’t write them down I will just try to make them come true. And I will remind myself daily I can always start over again. Enjoy 2015. -to be continued.    ...

Time zones are weird things and I always notice it the most at the last day of the year. I realize that for some people 2015 has already started while I am still thinking about things to do today. I guess it will be snowshoe-ing again ;-). I am not complaining though it is gorgeous outside here in the Rocky Mountains. I am sidestepping and distracting myself. I just want to wish you all a very Happy New Year. 2014 was not a good year for everyone, despite all the happy Facebook Year Summery clips that came along the last weeks. I am fully aware of that, so I hope 2015 will be better for all of you. For me personally 2014 was a good year although I lost someone who was dear to me. The move to Houston -I know we moved in 2013, but the benefits materialized mostly this year- has been a good one. I was able to re-invent myself a bit. I made a fresh start, tried to beat old foes and was able to leave my comfort zone from time to time to explore other possibilities, mostly in my work for BikeHouston and KPFT, but as well at some social gatherings including mosaic making. – to be continued.    ...

Temperatures are dropping overnight in Houston. Today it was 23 C I guess at one point, tomorrow we will wake up with something like 10 C. No snow yet. Probably not at all. For snow you have to travel. But today we came into the right Christmas spirit with trees, with lights, ornaments and candy canes. We can always play live candy crush with them 😉 I also gave Mr. Penguin a Christmas tree of his own. You are welcome. – to be...