On my way back into town I realized I didn’t had breakfast today apart from a nice cappuccino while sitting next to my true love. What more can you want? Something solid would be nice. I had passed by the fresh butter and cream fudge and decided to go to Pat Greer’s Kitchen. She is a cook/chef and much more. She also is a radio host at KPFT and her show airs on Tuesday from 3.oo to 4.oo pm: Eco-Ology. I almost passed her Kitchen because it is in a normal house. Signs indicate Pat does not care to much for a show case garden, she is more in favor of using whatever you have to grow your own vegetables. When you step inside make sure the cat stays outside because he is not allowed in the kitchen, but he can meow with lots of passion. Inside there are shelves with all kinds of interesting food and everything is up for tasting. Little containers marked with S means try me. So I did: cookies, crackers, crisps. With nuts, dried fruit and vegetables, sometimes olive oil, but never meat, dairy products or eggs. Yes I guess you call that vegan, but if I read Pat’s label right, she prefers plant-based. I am not a vegan myself nor a vegetarian. I like cheese and eggs and all kind of meats and fish as well as bread. But I also do like the stuff I tasted at Pat Greer’s Kitchen. The kale crisps I did not by but I will be back for those. I took home a wrapped lunch, all vegetable and a tasty taste of Texan pecan pie. A really small jar and I already regret I bought more of it. It is delicious. So...

Apart from eating and drinking nice stuff talking and writing about it is the next best thing. A few weeks ago I read a good recipe for banana bread/cake on BlueBelle’s foodcoach blog and I got inspired. I have to confess I did make a few changes to her recipe. I always find it hard to follow such instructions, probably a fault in my character. The problem is I will never know if the original recipe is not better than what I cook up, but so far my version is not so bad. First I made a flat round one with rolled oats, steel cut oats, bananas and eggs and some yoghurt. Then I bought a cake tin and add spelt flour and shredded carrots to my mixture. My son thought the taste was not as good, he recommended more bananas and I will take that in count next time. He also said some lemon peel would be nice. Isn’t that grand? I am getting free advice without asking for it from my youngest son. Even if the cake wouldn’t taste good, my day is great. I cannot give out samples for obvious reasons, but I made some pictures and I will share my recipe. – 100 gram spelt flour; – 100 gram rolled oats; – 100 gram steel cut oats; – teaspoon baking powder; – 2 teaspoons cinnamon powder; – 3 eggs; – 4 big spoons non-fat Greek yoghurt: – 6-8 dates chopped; – 4 bananas; Mix all the ingredients, grease a cake tin and preheat the oven to 380 F. Bake the cake 30 minutes. Feel free to follow it precisely or play fast and loose with it, turn it around and make your own banana cake. As long as you enjoy...

A modern day addiction I share with many people: taking pictures of the food I am eating.  Homemade and restaurants. So this is a warning to everyone who does not like that habit. Don’t look, click it away. There will be other posts soon. Keep faith, have a nice Sunday. – to be...

Niet echt een voorschrift waar we ons elke week aan houden, maar elke aanleiding is op zich goed om een visje klaar te maken. Dat kan mijn mijn lief zijn onvolprezen gerookte zalm zijn. Met appelhout of Jack Daniels snippers voor de perfecte rooksmaak. Een visrolletje met cream cheese en wat groene kruiden, geserveerd met rijst en tomatensaus is een andere klassieker. Maar echt blij maak ik mijn jongste zoon met vis in zoutdeeg. Daarvoor heb je een hele vis nodig, alleen ontdaan van zijn ingewanden. Bij de meeste supermarkten nauwelijks verkrijgbaar, maar wij hebben een heuse viswinkel om de hoek. Op loopafstand, al is dat overdag met temperaturen van dik in de 30 graden geen pretje. Gisteren zeebaars gehaald, ook wel ‘branzini’ genoemd. Deeg gemaakt van uiteindelijk 800 gram bloem, 500 gram zout, drie eieren en water.  Dat was eigenlijk wel iets teveel voor drie vissen. Maar beter teveel deeg dan dat je de vissen niet ‘dicht’ krijgt, dan is het hele effect weg. Erbij: rijst, linzen en pastinaak met koriander. Een zeer neutrale maaltijd wat betreft kleur. Ook zacht van smaak. Heel goed gelukt. Een prima maal om een onverwachte overwinning te vieren. En dat op vrijdag de dertiende. – wordt...

En het was geeneens moederdag. Gewoon een doordeweekse zondag, alhoewel…het was het galgemaalontbijt voor onze gast. Twee weken lang een vriend van onze jongste zoon in huis gehad. Die zijn meivakantie oppfferde om twee weken Houston mee te maken, inclusief elke dag meer naar Lamar High School. Gelukkig deden we tussendoor ook leuke dingen, zoals naar Brazos Bend om alligators ’te aaien’. Bijna dan. Naar de schietbaan. Een middagje karten en naar het strand om de Golf van Mexico te voelen. Vooraf strekken die twee weken zich schijnaar eindeloos voor je uit. Terugkijkend waren we veels te snel weer op het vliegveld om hem weg te brengen. Stonden we hier gisteren niet om het op te halen? Time flies, ik weet het. En fun hebben we zeker gehad. Maar goed dat laatste ontbijt op 4 mei. We kozen voor gerookte zalm van onze eigen Green Egg. We hebben er een fan bij. Zaterdagavond zalm gekocht. Meestal kopen we de meest simpele, goedkope. Gekweekt, maar wel op een verantwoordelijke manier. Ik vond hem er erg bleek uitzien deze keer en de wildgevangen zalm was niet zo heel veel duurder. Thuis zalm beetje afspoelen, goed droogdeppen en dan in de rum leggen. Kan ook gewoon lekker ordinaire rum zijn. Daar hoef je geen cent teveel aan uit te geven. Uurtje laten weken. Maak intussen een mengsel van bruine suiker en grof zeezout, doe er wat peper door. Haal de zalm uit de rum, beetje droogdeppen. Zalm in een ondiepe schaal en bedekken  met het suiker/zout-mengsel. Minimaal 4 uur wegzetten. Dit ‘pekelen’ zoals wij dat noemen, ik weet niet of dat de goede term is, zorgt ervoor dat het vocht uit de zalm wordt getrokken. Na vier uur, maar mag ook langer, zoutmengsel verwijderen. Kort spoelen indien...

Het was Paaszaterdag en de dag ervoor was onze loge gearriveerd. Nog een beetje jetlagged dus we zouden er een rustig dagje van maken. Beetje Houston sightseeing by car. Met de dames van de lunchclub was het nooit gelukt, elke keer als er een lunch gepland stond bij de Foodtruck-parking langs highway 6, sloeg het weer om. Maar nu was het droog en zonnig, een uitgelezen kans om wat Houstonian eetcultuur te ontdekken. Het was verder rijden dan ik had gedacht en toen misten we de parking ook nog bijna. Maar gelukkig was er een tweede ingang die ik wel snel op kon draaien. Er stonden ongeveer tien trucks opgesteld in een rondje. Verder was er een podium waarop een bandje stond te spelen met ervoor wat picknick tafels en tafeltjes met stoelen en houten statafels. Eerst maar eens rondkijken of er iets van onze gading bij was. Er waren tacos, hamburgers, lekkerbekjes (hier altijd gemaakt van catfish) en nog meer fast foodachtige aanbiedingen. Met onze keus in de hand een plekje gezocht om te eten en naar de muziek te luisteren. Het eten was veel beter dan de muziek. Zelfs mijn ongeoefende oor kon er niks aan vinden. Meestal heb ik wel een warm plekje voor live muziek, maar dit was niet om aan te horen. Over de tekst zullen het maar niet hebben, het was tenslotte bijna Pasen. Heen waren we over de snelweg gegaan, terug gingen we over Memorial Drive. Dat was dan wel weer een autorit die ik iemand zou aanraden. De dames van de lunchclub zou ik willen zeggen: don’t bother anymore with those foodtrucks, Houston heeft veel betere eetgelegenheden. – wordt vervolgd.  ...

Is dat het eerste symptoom van Alzheimer of gewoon een teken dat ik al aardig ingeburgerd ben? Nu zijn paaseitjes iets minder het symbool van Pasen en het voorjaar dan de pepernoten de herfst/winter inluiden en uiteraard het Sinterklaasfeest begeleiden. Maar toch. Tijdens de zwangerschap van Stasjo waren de paaseitjes het beste excuus bij de verloskundige als ik meer dan een pond was aangekomen. Geleerd van Elsa die jarenlang dezelfde verloskundige had. Een apart type met een ietwat doorrookte stem, wars van getrut; precies wat je dan nodig hebt. Maar terug naar de paaseitjes. Vrijdag arriveerde onze gast en hij bracht Beemster kaas mee, honingdrop, een heel pakket tijdschriften – voorlopig kom ik niet aan slapen toe als ik dat allemaal wil lezen, Australian bonbons en paaseitjes. Ineens realiseerde ik me dat ik die helemaal niet gezien heb hier in de supermarkt. Gisteren nog eens gekeken in het snoepschap, maar ik kon ze niet ontdekken. Terwijl de Eastern Bunny hier wel wordt gesignaleerd; gezien alle konijnen in pasteltinten met megagrote bordkartonnen eieren in even zo zoete kleuren in de voortuinen. Nu is een kind van 15 ook niet meer een dankbaar object voor een paaseieren-zoektocht. Alhoewel hij de buit niet zou weigeren, mits in de juiste smaken. Datzelfde overkomt ook onze Amerikaanse overburen, dat soort sentimenten en faseovergangen zijn redelijk universeel. Kleine kinderen worden groot en vragen om ander amusement. Maar ik had het dus niet gemist, het ontbreken van de paaseitjes. Eigenlijk wel goed, dat excuus van die zwangerschap heb ik al vijftien jaar niet meer. En er zijn al zoveel andere verleidingen in huis, daar valt niet tegen op te fietsen; godzijdank zijn het witte chocolade-eitjes. Die kan ik moeiteloos laten staan. Dag paashaas. – wordt vervolgd....

Life in the Foodlane is een blog van een Nederlandse vrouw die al een zeer ervaren expat is. Ze is vorig jaar verhuisd naar Houston, rond dezelfde tijd als wij,maar dan vanuit Dubai. Ik volg haar blog waarin ze in Houston op zoek gaat naar goede restaurants, winkels met bijzonder aanbod en – zo las ik vorige week – een goede slager. Of eigenlijk een goede boer die zelf zijn vlees verkoopt. Kijk, dat is handig als andere mensen voor je op onderzoek uitgaan en je alleen hoeft te volgen. Mij interesseert dat ook allemaal, maar het ontbreekt me momenteel aan tijd. Dus sleep ik af en toe mijn familie mee naar een restaurant dat ze aanraadt of ga shoppen in een bepaalde winkel. Vorige week was ze dus enthousiast over Better Way Beef. Een bedrijf dat vee fokt voor het vlees en dat niet alleen verkoopt, maar zelfs aan huis bezorgd. Nu is dat laatste me nog niet gelukt. We zijn het zelf gaan halen op een Farmers Market in Tomball, een klein plaatsje iets ten noorden van Houston. De Farmers Market ligt aan Main Street, waar anders? Hij is niet erg groot en het groenteaanbod was niet zo divers als ik had gehoopt, dat hebben we dus maar links laten liggen, de asperges koop ik wel bij de HEB.  Wel heerlijke samosa’s gekocht en een hele goede jalapeno chutney. Niet bijzonder heet, wel lekker pittig. De moeite waard, en natuurlijk een hele doos vlees. Ik had een gemengd pakket besteld. Dus we hebben koe, varken, geit en lam in huis. Gisteravond een maaltijd gemaakt met rijst, zwarte linzen en een tomatengehaktsaus. Met varkensgehakt, maar helemaal niet vet en erg lekker. Ik zal niet op de zaken vooruitlopen. Of we teruggaan bij Better...

The perfect way to take your mind of troubles and sad feelings is cooking. And Italian food is one of the best comfort foods in the world. Therefore I was happy today to drive to Katy again and try to make pasta in a way I had never done before. No machines, just a very big and long rolling pin. To make thin and flat pasta sheets for delicious tagliatelle. And after that we learned to make pasta dough without eggs. Made long strands of it, cut them in short pieces and rolled them out with our pointing finger. It looked easy, but took some practise. We made bolognese sauce for the tagliatelle, the other pasta went into the oven with tomato sauce and mozzarella and we did eat a wonderful dish made of fried eggplant, another tomato sauce and fresh basil. And lots of good olive oil. We should have saved it for the second course, but it was at the table, and all the true Italians were still cooking, so we sampled it with the antipasta. We got nearly tossed out of the house by our gracious hostess. Thanks Lara and Alessandra for this wonderful cooking class, thanks also to Carla and Valerio, Alessandra’s parents. Carla was the master pasta maker. And Valerio kept us company. And served something with the dessert that we have to keep a secret. But we will get the recipe. – to be...

Deze titel heb ik gepikt van een mede-expatvrouw. Zij schrijft al jaren een foodblog, vanuit elke exotische plaats waar ze woont en nu is dat Houston. Voor de liefhebbers hierbij het adres: www.lifeinthefoodlane.com. Ik maak hier zo mijn eigen food lane. Met nasi, zuurkoolschotel en chili. Dat laatste hebben ze hier natuurlijk in overvloed, maar ik doe het graag op mijn manier. Zuurkool en nasi zijn zaken waar je hier wat meer moeite voor moet doen. Echte ketjap manis, zoals wij dat in Nederland kennen, staat nergens in de gewone supermarkten in het schap. Laatst overigens wel een pakje santen kunnen kopen bij Whole Foods. Het is biologisch, maar dan nog vond ik de prijs van 5 dollar aan de hoge kant. Maar het is wel het fijnst om een curry mee te binden en een goede kokossmaak te geven. In de Dutch girl shop in Old Spring town hebben ze gelukkig wel zaken als ketjap, sambal en ontbijtkoek. En er is ook een Asian Food Market, in de buurt van de IKEA die dat ook allemaal verkoopt. Daar ga ik straks eens kijken. Zuurkool verkopen ze wel in de supermarkt, maar alleen in blik of glazen potten. Twee merken en dan heb je het wel gehad. Maar het is beter dan niets en ik kan er mijn eigen favoriete zuurkoolschotel uit de oven mee maken. Die bij alle gezinsleden in de smaak valt, en dat is niet altijd vanzelfsprekend. En voor wie het wil weten, hierbij het weight-watcher-proof recept: 200 gram gehakt, 2 plakjes ontbijtspek, 1 ui, 1 pot zuurkool (of een Nederlands pakje), handjevol rozijnen, halve verse ananas en een kleine kilo aardappelen (ik heb ze niet gewogen). Van de aardappelen kook je puree. Spek, ui en gehakt samen bakken en kruiden...

Chili is een van de nationale gerechten van Texas. Ik heb her en der al wel eens een kommetje gegeten en dan smaakt het meestal prima. Maar ik mis wel wat. Chili is hier gehakt met wat tomaat en een (erg lekker) kruidenmengsel. Misschien een verdwaald uitje en natuurlijk strooien ze er voor het serveren wat ‘cheddar’ over. Dat laatste kun je beter afslaan. Ik wil er niet de hele tijd over zeuren maar die Amerikaanse gele en witte  kaas is weinig meer dan een plakje plastic. Binnenkort ga ik de @Dairymaids uitchecken. Een kaaswinkel met kwaliteitskaas uit Texas (and beyond). I’ll keep you posted. Terug naar de chili. In Nederland noemen we het chili con carne – in de kantine van de Tweede Kamer ook de vega-variant ;-). En dat bestaat uit gehakt, tomaten, paprika, ui en natuurlijk bonen. Hier is dat optional. Maar om een bakje gehaktsaus te eten? Ik vind dat geen complete maaltijd, al vult het wel goed. Bovendien vind ik chili het perfecte gereccht om flink wat groenten in te (ver)stoppen. Ook de restjes uit de koelkast die niet meer supervers zijn, maar nog goed te eten. Nu staat er een mega pan chili te sudderen. Lekker pittig. Ik hoop dat mijn mannen dat ook kunnen waarderen. Ik maak er nog wel een schaal cole slaw bij. Nog zo’n Amerikaanse klassieker. Die chili gaat deels de vriezer in, voor de dagen dat de Houstonian housewife geen zin heeft om te koken. – wordt vervolgd. Groenten Kruidenmix Tomaten uit blik...

De beste koffie van Texas. Dat is de bewering van Coffee House Dosey Doe, waar we laatst waren voor een concert van Ellis Paul. Die avond na het eten meteen de proef op de som genomen. En de espresso was verrassend goed, afgezien van het feit dat hij iets te koud was. Of in ieder geval niet echt heet. Ik heb al eerder gezegd Amerikanen houden niet zo van koffie. En een espresso na het avondeten is vrijwel ongehoord. Dus het is al heel wat dat je het kan krijgen. Even een gratis tip tussendoor: espressokopjes voorverwarmen, espresso maken en meteen uitserveren. Eerlijk is eerlijk, dat laatste vergeten ze in Nederlandse horecabedrijven ook wel eens. Thuis overkomt je dat niet zo gauw natuurlijk. De koffiebonen zijn zeer donker, doen me denken aan de Napoli van het Klaverblad uit Leiden en het pak koffie van Useless Bay dat ik van Sinterklaas kreeg. Dat zorgt meteen voor wat ‘logistieke’ aanpassingen. Donkere bonen worden extra plakkerig bij het malen. De koffiemolen moet iets minder fijn, anders verstopt als het ware het espresso-apparaat. Maar hoe fijn of grof, is een kwestie van uitproberen. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. Dat is ook het leukste van zelf espresso maken en zelf je bonen malen. Je scoort niet constant een 8,5 maar hoe gelukkig kun je dan worden van die ene keer dat je de 9 haalt of zelfs een perfecte 10 nadert? Dan neem je die passerende 7,5 voor lief. Bijna zwarte bonen, dus dat kan een on-Amerikaans zwart bakkie worden en dat klopt ook. Als de maling goed is, bovendien een supercrème laag. Maar willen we dit nu dag in dag uit drinken? Ik weet het niet. Morgen ga ik weer naar The Blackhole...