Yes, I did it. Food trucks zijn alomvertegenwoordigd in Houston en dan praten we niet alleen over vette happen. We hebben zelfs een boek met de 100 Food Truck hotspots, er zijn apps waarop je kunt volgen waar je favoriete food truck vandaag staat, etc. Op en aan de straat eten is hier een art. En dat kun je vrij letterlijk nemen. Tegenover ‘ons’ MoFA (Museum of Fine Arts) staat of staan elke dag tussen 11.00 en 15.00 food trucks. Omdat ik MoFA ook op Twitter volg, kwam ik dat afgelopen vrijdag tegen in mijn timeline. Het was mooi weer, een goede gelegenheid om naar een nieuwe lunchplek te wandelen. Lady Bird zou er staan met ‘comfort food’. Wat wil je nog meer voor een vrijmilu in de zon? Als je bij de Food Truck iets koopt en je bonnetje meeneemt, mag je bovendien tussen 12.00 en 14.00 uur gratis naar binnen bij het museum. Vervolgens mag je gewoon blijven tot sluitingstijd als je daar zin in hebt. Ik denk dat het wel de bedoeling is dat je je lunch al op hebt gegeten voordat je het museum betreedt. Een jongen voor mij  wilde alleen een flesje water. En kon daarmee voor iets meer dan 2 dollar naar binnen. Als hij een dag eerder was geweest, had hij de hele dag gratis naar binnen gekund. Courtesy of… raadt u maar, we zijn niet voor niets lid geworden :-). Ik koos voor de beeldentuin tegenover het museum om mijn ’tortilla chicken tikka’ te nuttigen. Overigens erg lekker en vers bereid, want ik moest er even op wachten. Altijd een goed teken bij eten. Zo’n food truck is voor mij een attractie op zichzelf. In de basis is het een bus met een raampje aan de...

Voor alles is een eerste keer. Vanavond voor het eerst kroketten gemaakt in Houston en het goede nieuws is: het lukt uitstekend. Het slechte nieuws is dat onze oudste zoon dan morgen weer terugvliegt naar Nederland. De kroketten waren zijn galgemaal. Voor het ultieme oordeel hadden we ook een vriend van onze jongste zoon uitgenodigd. He is a brave guy and tried Dutch food before. De olie werd speciaal ververst, want we wilden geen oliebollensmaak aan onze kroketten. Het was nog een hele uitdaging om een trechter te vinden in de Target. Hoe heet zo’n ding eigenlijk in het Engels? A funnel. Bij de keukenafdeling zagen we hem niet, wel naast de motorolie. Daar moet je dan later maar niet meer aan denken. We hadden drie soorten mosterd, mayonaise, witte en bruine broodjes – even opgepimpt in de oven, ketchup en jalapeno. In Texas kun je overal jalapenos op doen en met de kroketten smaakt het echt goed. Valt er nog iets fouts te vermelden over de kroketten? Ja, ze waren wat aan de kleine kant. Maar ik wist niet hoeveel er tegelijk in de frituurpan pasten en als je er met vijf mensen van wil eten, is het wel handig dat er vijf in de frituurpan passen. Iedereen eet ze op zijn of haar manier. Maar wat telt is dat het oordeel unaniem positief was. Nog 16 in de vriezer. En die zoon komt over een paar maanden weer op bezoek. – wordt vervolgd. Brood en kroketten Broodje klaarmaken Zo kan het ook, iets minder netjes Beetje sla erbij Het slagveld halverwege De verloren...

Zaterdag gaat onze oudste zoon weer huiswaarts en zoals beloofd maak ik voor de laatste avond kroketten. Zij gaan eerst paintballen en daarna de frituur aan. Wat een weelde. Voor mij ook. Want zelf kroketten maken kost wel wat voorbereiding, maar het rollen zelf gaat sneller dan gedacht. De ragout is erg goed gelukt al zeg ik het zelf. Mooi stevig geworden en dat rolt een stuk gemakkelijker. Nog een dagje in de koelkast of de diepvries, daar twijfel ik nog tussen. Recept. Dat heb ik nameljk al eens aan iemand beloofd. Dus bij deze. Ik nam een grote ui, dit keer een rode en snipperde hem zeer fijn. Wat olie in een braadpan, daarin twee laurierbladeren en vier kruidnagels laten kleuren. Dan de ui erbij. Zet het vuur wat minder hoog. De uien moeten niet aanbranden, maar langzaam garen. Ondertussen het vlees in dobbelsteentjes snijden, dit keer ruim een kilo rundvlees. Riblappen of iets dergelijks, er mag best wat vet bij zitten. Aan de ui wat knoflook uit de pers toevoegen, en wat specerijen zoals paprikapoeder en cayennepeper. Vervolgens twee bouillonblokjes verkruimelen en alles goed doorroeren en een beetje laten bakken op laag vuur. Nu met wat rode wijn afblussen, draai het vuur maar wat hoger. Als het vocht weg is, het vlees toevoegen en laten bruinen. Daarna zoveel water toevoegen dat het vlees net onder staat. Nu laten zimmeren. Minimaal drie uur. Dat is de basis. Het vlees moet zo gaar zijn dat het uit elkaar valt, verwijder de laurierbladeren en de kruidnagels. Maak een roux van 150 gram boter en 160 gram bloem. Voeg wat vocht uit het vleesmengsel toe, als de roux genoeg verdund is aan het vleesmengsel toevoegen. Goed glad roeren. Als een houten lepel er rechtop in blijft...

’s Ochtends is het eerste wat ik doe het espresso-apparaat aanzetten. Daarna krijgen de katten eten en haal ik de krant van het gazon. Koffie malen, melk in de pan. Langzamerhand begint de dag, wordt het buiten lichter en na een kwartier wachten is de quickmill genoeg opgewarmd. De dag begin ik het liefst met cappuccino. Dus dat we ons espresso-appraat niet gemakkelijk mee konden verhuizen was een tegenvaller. De eerste aankoop was een nieuwe (Amerikaanse) versie van deze machine. Amerikanen – om maar even lekker te generaliseren –  houden niet erg van koffie. In ieder geval niet van espresso. Regular koffie die je hier uit de spreekwoordelijke bottomless pot krijgt, is voor mij altijd te slap. Zeker geen basis voor een goede cappuccino. Nu heeft Starbucks al wel wat ontginningswerk gedaan. In de grote steden vind je deze keten op elke straathoek. Maar wie een beetje daar buiten gaat, moet zoeken. En geluk hebben. En soms vind je dan zo’n koffietent – die ik in Nederland altijd links liet liggen, want eigenlijk vind ik de Starbuckskoffie helemaal niet lekker – en dan is-ie gesloten. Want koffie drinken na 2 uur ’s middags is echt ongehoord. Dan slaap ik niet meer, hoor ik vaak.  Koffie na het avondeten is een onbekend verschijnsel in dit land. Terwijl dat voor mij het perfecte einde is van een lekkere maaltijd, een dubbele espresso met een blokje pure chocola (minimaal 70%). Wat dat betreft is het best bijzonder dat er in Houston tentjes zijn zoals The Blackhole. waar je elke dag van 6 am tot 10 pm terecht kunt voor koffie. Blijf je daar wakker van? Ja, gelukkig wel. Het leven is te kort om lang te slapen. – wordt vervolgd....

Na de kalkoen met Thanksgiving gingen we voor het hoofdgerecht gisteravond weer voor kalkoen. Op de Big Green Egg natuurlijk. De meesterkok zelf was niet helemaal tevreden, want de pootjes nog te roze. Maar hij was maar wat lekker. En veel te veel, dus de roze stukken hebben we gewoon links laten liggen. Die piepen we straks wel op in de microwave. Oudste zoon zorgde voor een fameus groentegerecht dat we tot voorgerecht hadden gebombardeerd om het beter tot zijn recht te laten komen: gekarameliseerde witlof. Hij serveert dat rustig op vrijdagavond aan zijn vrienden als ze bij hem een biertje komen drinken en ook graag een snackje erbij willen hebben. Ik heb geen chips in huis, maar wel witlof, die kan ik karameliseren? Zie je het voor je? De reactie van die gasten. Maar ze gaan allemaal om en dat snap ik best. Want ze zijn verrrukkuluk. (Campertspelling, ik waarschuw alvast geen boze Taalvoutjes-brieven. Wel graag die andere kwestie: karameliseren staat niet in het groene boekje, wie weet de goede spelling?). Iedereen gaat om? Nee, zijn kleine broer blijft dapper weerstand bieden. Mijn stoofpeertjes vindt hij dan weer wel geweldig lekker. Geen Giezer Wildemannen, maar Red Anjou. En in partjes, want ze zijn erg groot. Everything is bigger in Texas, heb ik dat al eens gezegd? En als pa en ma even uitbuiken op de bank en de jongens lekker aan het spelen zijn met de cadeaus van Santa, besluiten ze op een gegeven moment een supertoetje te maken: chocoladesoufflé. Wat kan ik erover zeggen? Niet te vaak doen. Dan gaat het niet goed. Te lekker om te beschrijven en zeker met die Riesling erbij. Voor de goede orde, Michelle dronken we bij het voorgerecht. – wordt vervolgd. De tafel Mousserend wijntje bij...

Om de late kerstboom te compenseren, ging mijn lief vandaag op zoek naar recepten voor kerstpudding. De vakantie is duidelijk begonnen; er kan en moet gekookt gaan worden. En dan komt hij onvermijdelijk uit bij 24Kitchen en als het even kan Rudolph van der Veen. Nu is dat natuurlijk de perfecte naam voor een toetjes- en taartenkok in de donkere dagen voor kerst. En onze ervaring is positief. Eigenlijk lukt het altijd. Dus mij hoor je niet klagen Mijn enige ervaring met het eten van Christmas pudding dateert alweer van twintig jaar geleden. Een studievriend had een tijd in Engeland gewoond en hield erg van koken. Hij maakte een fameuze kerstpudding. Niet al te groot, maar wel zeer solide. Ingrediënten? Onder andere niervet en dat zegt genoeg. Als saus erbij een whiskeyboter. Iedereen kreeg een heel klein puntje en keek dan toch een tikkie teleurgesteld. Maar dat kleine stukje was henoeg om je maag de hele dag gevuld te houden. Die kerstpudding hoorde je dan op tweede kerstdag te maken. Voor het jaar erop. Je kon de pudding twee jaar goe dhouden buiten de koelkast. Dat is wat twallf uur koken, of iets langer doet met eten. Geen bacterie meer te bekennen. Mijn lief maakte vandaag een ietwat lichtere variant, die slechts twee uur kooktijd vroeg. Dat was misschien een tikkie te weinig. Maar hij was daarom wel lekker smeuïg. En machtig genoeg. In plaats van whiskeyboter namen we er een lepeltje limoenijs bij. A la mode is een Amerikaanse traditie. Hij was superlekker. Ook al is het nog lang geen kerst – duurt nog vijf dagen. Mijn vraag: mag je het dan wel kerstpudding noemen? – wordt vervolgd. Wachten op... Kerstpudding op tafel Kerstpudding met...

Dankzij de Little Dutch Girl shop in Spring town. Zelfgemaakte gevulde speculaas, daar kan niet veel tegenop. Zeker geen gevulde speculaas van supermarktniveau. Maar je hebt er wel wat voor nodig. Bloem, boter (best veel) en bruine suiker. Dat is allemaal gemakkelijk te krijgen. Maar voor die echte smaak: speculaaskruiden. Je kunt natuurlijk helemaal back to basics gaan en zelf je kruidenmengsel maken van gember, kaneel, kruidnagel , nootmuscaat en nog zo wat. Maar als je door trial and error de juiste verhoudingen moet vinden, is Sinterklaas weer voorbij. Wat handig dat er dan winkels zijn in Houston – en omgeving – zoals de Little Dutch Girl shop. Zoals ik al eerder schreef niet alles is noodzakelijk. En dat geldt zeker voor gevulde speculaas. Maar eens per jaar is het wel erg lekker en het maakt het Sinterklaasavondje helemaal af. En dan heb je nog de vulling. In de supermarkt heb ik het nog niet gezien, maar misschien heb ik niet goed gekeken of niet hard genoeg gezocht. Amandelspijs. Ook dat is te koop in Spring town. Onder de naam Almond Paste en dat verraadt toch een Amerikaanse markt. Of in ieder geval een Engelstalige. Dus wie weet is dat ook nog wel in andere winkels te krijgen. Iets dichterbij zou handig zijn, want met kerst moet er een stol op tafel komen. Omdat ik het niet dagelijks maak, eerst maar eens een receptje opgezocht. Want moet er nu wel of geen ei door het deeg. Niet dus, maar wel een paar eetlepels melk. Waarbij ik me direct afvraag: is een van de gasten allergisch voor koemelk? Ik hoop het maar niet. Want dan moet je dit afslaan. Als ik het recept bekijk en de ingrdienten meng. Ben ik altijd een beetje bedachjtzaam. Zou...

Vandaag Thanksgiving op Cape Cod. Vrienden van lang geleden uit Leiden hebben hier een zomer/weekendhuis. Donderdag staat de hele dag in het teken van koken. De kalkoenen zijn natuurlijk het middelpunt. In de ochtend gaan we dus voor een licht ontbijt van griesmeelpap met blauwe bessen of chocoladechips. Verder geen eten meer, maar wel de belofte dat we om 5 pm aan tafel gaan. En wat voor tafel. Voordat de kalkoenen in zicht komen is de aanblik al geweldig. Sjalotjes met shii take in een romige saus, sperziebonen met paddenstoelen en gebakken ui, apart gekookte stuffing, die wat mij betreft best in de kalkoen had gemogen, aardappelpuree van gewone aardappelen en zoete aardappelen. En dan vergeet ik vast nog wat. Al met al teveel gegeten, geen football gezien. Sommige mensen feliciteren je daarmee, Wat een buitenkans, wel een Thanksgiving diner en je hoeft niet eens football te kijken. Ik had het niet erg gevonden om het wel te doen, maar ik heb het ook niet gemist. Wel een avondwandeling gemaakt om naar de sterren te kijken. Een kraakheldere hemel, temperatuur rond vriespunt. Tussendoor kwam het in huis nog tot een gevecht tussen twee honden die met het bezoek waren. meegekomen Het klonk alsof er een buitenaardse sirene afging. Nog even terugkomen op de Battle of the Turkeys. Er kwamen dus twee soorten kalkoen op tafel. Een uit de oven, een van de BBQ – een namaak Big Green Egg. Die laatste leek een beetje aangebrand, maar dat kwam alleen door de rook zo claimde de kok. Ze smaakten allebei goed, waren niet droog. Maar als je van een rooksmaak houdt – en dat doe ik – dan is degene van de BBQ het lekkerst. – wordt vervolgd.  ...

Thanksgiving in Amerika. Het feest van de tradities. Met in ieder geval pompoentaart en aardappelpuree. En natuurlijk als blikvanger de kalkoen. Midden op de tafel, die wordt aangesneden door degene die het best zijn zenuwen in bedwang kan houden. Zo’n kalkoen aansnijden is geen sinecure. In zijn geheel ziet het beest er heel stijlvol uit, tenminste zolang je hem niet hebt laten aanbranden. Maar om daar mooie plakjes of porties wit en donker vlees van te snijden, is een ander verhaal. Populaire methode is de vogel in zijn geheel even aan tafel te tonen voor alle oooh’s en aaah’s, maar daarna in de beslotenheid van de keuken het eigenlijke snijwerk te doen. Maar dan zijn we al aan het eind van het verhaal beland. De oorsprong van Thanksgiving gaat over de eerste pelgrims die naar Noord-Amerika kwamen en dankzij de oorspronkelijke bewoners van het continent – vroeger Indianen genoemd, maar dat kan echt niet meer –  de koude winter overleefden. Het jaar daarop nodigden zij hen uit voor een feestmaal, als dankjewel. Maar dat is waarschijnlijk een mythisch verhaal waar niet veel van klopt, want de echte traditie van Thanksgiving is pas ontstaan in de negentiende eeuw. In 1863 bepaalt President Lincoln dat Thanksgiving elk jaar gevierd wordt op de vierde donderdag van november. Thanksgiving is kalkoen, football en de opening van het seizoen voor de kerstinkopen. Voor de meeste Amerikanen vooral een heel lang weekend vrij. Lekker eten en drinken met familie en vrienden. Maar dan de kalkoen zelf. Hoe maak je zo’n 14 ponder klaar, zodat het witte vlees niet droog wordt en de rest wel gaar? Je vult de kalkoen. Met vette worst en/of spek, groente, fruit, broodkruimels en kruiden. Maar wat is de beste combinatie? Welke stuffing geeft het beste...

Op loopafstand van ons huis staat een bijzondere winkel. The Chocolate Bar, where every hour is a happy hour. Je kunt daar van alles in chocola krijgen en jawel, dus ook letters. Alleen zijn die niet seizoengebonden. Toen mijn zoon ze zag, riep hij heel gelukkig uit: ons Sinterklaasfeest is gered. Nog even wachten, maar dan is het zover. Deze letters zijn voor andere mensen. Vrienden die in Boston wonen, maar tien jaar geleden ook in Leiden. Ik hoop dat ze niet teleurgesteld zijn in de maat. Alles mag in Texas ‘bigger and better’ zijn, voor de chocoladeletters gaat dat niet op. In die winkel vind je nu speciaal chocola voor Thanksgiving en Hannuka. Dus kalkoenen en davidsterren in wit, melk en puur. En ook een Thanksgivingpizza, van chocola. Ik heb even getwijfeld en ik krijg ongetwijfeld ongenadig op mijn kop van mijn zoon, maar ik heb hem toch niet gekocht. Een beetje teveel van het goede. Wat de letters qua maat tekort komen, was aan deze pizza gewoon teveel. Ik voelde spontaan het maagzuur omhoog komen en het glazuur van mijn tanden spatten. Bovendien, de combi pizza en chocola maakt mij niet echt blij. Maar ik heb wel iets anders voor hem meegenomen. Een verrassing. En we hebben een soort van haard in huis, dus vanavond mag hij zijn schoen zetten en als hij nu drie Sinterklaasliedjes zingt, komt er misschien wat in. Volgens mij is er wel een verdwaalde Piet voorhanden – van welke kleur dan ook, dat laten we in het midden – die iets van strooigoed bij zich heeft. We zullen het zien. Maar eerst horen. Eerst zingen, dan kloppen. – wordt vervolgd....

Persoonlijk zou ik mezelf niet herkennen van de foto op deze badge, maar waarschijnlijk is dat ook helemaal niet belangrijk. Het is gewoon een teken dat ik ben toegelaten tot het corps van vrijwilligers op de school van mijn zoon. Ik moet me nog wel steeds elke keer registreren als ik de campus betreed. Vandaag was mijn tweede dag in de schoolwinkel. De nieuwste hit in de chipsverkoop is Takis, een dollar per zakje, dus dat rekent lekker makkelijk. En al ken ik inmiddels wat meer verpakkingen en namen, soms moet ik wel twee keer vragen voordat ik snap wat ze bedoelen. Mr. White, de baas van de winkel, zegt dan heel vriendelijk dat hij soms ook moeite heeft om de kids te verstaan. Maar dat zegt hij echt alleen om mij geen vervelend gevoel te geven. Want terwijl ik nog met vertwijfelende blik het rek afspeur. Wat zou hij of zij in godsnaam bedoelen, grijpt Mr. White feilloos het juiste zakje uit het schap en deponeert het op de balie. Vaak weet hij al wat de kids willen voordat ze hun bestelling plaatsen. Hij kent zijn pappenheimers. Vandaag veel groot geld, tientjes en twintigjes. Gelukkig stroomt het wisselgeld ook binnen. Compleet verfrommelde dollarbiljetten en kleverige quarters komen uit broekzakken. Andere trekken grote portemonnees, met allerhande kaarten en pasjes,  waaruit bankbiljetten komen die net gestreken lijken. Ik weet niet hoeveel winst er wordt gemaakt op elk zakje chips en elk flesje gatorade, maar er gaat heel wat doorheen. Mr. White kan het navullen nauwelijks bijbenen. Anderhaf uur tussen de snacks maakt wel hongerig. Maar ik krijg er geen zin in zoutjes van. Bij de Wholefoods leef ik me uit bij de saladebar. – wordt vervolgd....

Vol verwachting klopt ons hart. De eerste echte Halloween. Toen we twintig jaar geleden in LA woonden, was dat in een echte studentenbuurt. Daar waren wel Halloweenfeestjes, maar niemand klopte aan voor trick and treat. Tenminste niet bij ons. Volgens welingelichte kringen begint de rondtocht zodra het begint te schemeren, 6 pm. En het gaat door totdat de kinderen naar bed zijn of het snoep op. In het laatste geval doe je het lampje bij de voordeur uit, de luxaflex dicht en de deur niet meer open. Grote vraag is: komen ze verkleed? Zijn ze dan eng of vooral schattig? Nog belangrijker? Heb ik wel genoeg snoep gekocht. – wordt vervolgd....