Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. Toen wij begin juni aan onze zoon vertelden dat we naar Houston gingen verhuizen voor waarschijnlijk vier jaar en dat hij mee mocht, was zijn reactie niet echt dolenthousiast. Hij overwoog zelfs een pleeggezin. Het is ook moeilijk om al je vrienden, je grote broer, je vertrouwde school en stad achter te laten. Om met je ouders (!) een onbekend avontuur tegemoet te gaan. Oudere broer deed hem een goed idee aan de hand. Je moet aan papa en mama vragen of je de playstation4 krijgt als die uitkomt in november. Vinden ze vast goed. Het was duidelijk, de onderhandelingen waren begonnen. Dus eind augustus kwamen we met zijn drieën naar Houston. Nog geen drie maanden geleden. Soms lijkt het al heel lang, maar om een beetje wortel te schieten is het nog veel te kort. Dat zie ik in het klein ook in mijn tuin. Als planten al meer tijd dan je denkt nodig hebben om zich in een nieuwe pot thuis te voelen. ALs katten last kunnen hebben van een jetlag – die beesten slapen toch altijd de hele dag – hoe is het dan voor een jongen van 14 jaar? En hij doet het heel goed. Wij zijn blij dat hij er is. Maar goed een deal is een deal en gisteren was het launch day at the GameStop store. In de beste Apple en Harry Potter traditie, zou de PS4 om middernacht worden uitgegeven. De pre-order waren we misgelopen, dus dat betekent in de rij staan. Camping out. Nog nooit gedaan voor wat dan ook. Maar voor alles is een eerste keer en een betere zaak hadden we niet kunnen kiezen. Het viel allemaal reuze mee. Om...

Zachtjes? Niet in Houston. Everything is bigger in Texas. Dus ook de regenbuitjes. De katten kijken er een beetje beduusd naar: dit hadden ze ons niet gezegd. Maar goed, ze moeten toch nog een tijdje binnen blijven. De straat staat onder water. Hopelijk zakt het nog voordat ik het kind weer op moet gaan halen. Eten gaat nog mondjesmaat bij de katten. Zelfs uit de gloednieuwe voerbakjes. En de brokjes zouden precies hetzelfde moeten zijn. Het is waarschijnlijk nog geen Home sweet home voor hen. Ook de drinkfontein wordt argwanend bekeken. Terwijl ze het af en toe wel lekker vinden om aan de kraan te lebberen en de douchevloer als er nog wat water op ligt. Maar dat is dan wel met zeep. Ik dacht ze er een plezier mee te doen. Maar bij katten is het altijd afwachten wat ze wel en niet waarderen. Diva’s in de dop. Ze hebben de overtocht goed doorstaan, maar dat wil nog niet zeggen dat ze al helemaal de oude zijn. Jackson leek maandagavond al heer en meester van het pand en lag languit in de den. Maar gisteren durfde hij niet meer van boven naar beneden te komen. Ik heb de plafondventilatoren uitgezet. Misschien een slechte herinnering aan het vliegtuig? Naar eten taalt hij nauwelijks en dat is toch echt wat vreemd. Vanochtend naast hem gezeten en de brokjes heel dicht onder zijn neus gezet en toen wilde hij er wel wat van opknabblen. Bij gratie gods. Maar ja, ze moeten wel wat eten op een dag. De dames zijn wat ondernemender en verkennen meer en meer het hele huis. Al schrikken ze af en toe nog heel erg van mij. Gelukkig heb ik de reismanden al weggezet. Als ik daar nu de kamer mee binnen...

Een week terug zijn in Nederland en dan slechts een keer echt nat regenen en een ochtend op het terras koffie kunnen drinken, dat is wel mazeel hebben. Dit was namelijk vorige week, eind oktober. Maar de laatste dag was tamelijk herfstachtig met een zeer krachtige wind. De NS kondigt gelijk een aangepast rooster aan en dan denk je bij jezelf: het zal wel meevallen. Maar ook van KLM kwam er een mail dat er op maandag vluchten werden geannuleerd. Help! Niet mijn vlucht, gelukkig en dankzij mijn zus en mijn zwager was ik op tijd op Schiphol met mijn kostbare vracht. Drie katten, dan val je nog wel op. De meesten gaan ervan uit dat je naar een show gaat met ze. Alsof zij – en ik – er uitzagen alsof we dit dagelijks doen. Het zweet stond op mijn rug. Eindelijk zaten alle stickers op de kennels en waren alle papieren ingevuld. Daarna betalen en naar Odd Sized Baggage. Daar nam een man ons mee naar de babykamer. De katten moesten namelijk even hun kennel uit zodat hij kon controleren of ik geen rare zaken meenam daarin. Heel begrijpelijk, maar wel een lastig karwei. Ze wilden gelukkkig alledrie wel weer snel in hun kooitje. Vervolgens gingen zij richting vliegtuig, mijn zus naar haar werk met de trein (en dus met heel wat vertraging) en ik door de douane. Tijd voor ontbijt. Vliegtuig stond nog steeds gepland voor vertrek op tijd. Als je daar binnen zit, merk je niet veel van de wind. Al wapperen buiten alle zeiltjes wel hevig. We liepen uiteindelijk wel vertraging op omdat een aantal passagiers van elders moesten komen met vertraagde vluchten. De weg terug naar Houston duurde twee uur langer dan toen ik heen kwam. Wij maken...

De verhuizing gaat zijn volgende fase in. Het is nog niet compleet, maar we zijn wel two down. Of iets dergelijks. In tegenstelling tot football weet je bij verhuizen pas achteraf hoeveel downs er zijn geweest voordat je zegt: het is gedaan, het is volbracht. Als dat moment al ooit gaat komen. Maar het begin is er. De keuken is al aardig ingericht. Soms grijp ik nog wel eens mis. Het meest belangrijke dat nog ontbreekt, is een vuilnisbak, hoeven we de vuilniszak niet meer aan een kastje te hangen. De eetkamer is ook al zeer bruikbaar. Het licht is mij iets te fel en ongezellig. Er mag nog wel iets aan de muur en wie weet kunnen we nog ergens een leuk kastje scoren voor drank, glazen en dergelijke. De den (= woonkamer) is het meest af. Met twee banken, twee poefs die ook als bijzettafeltje fungeren etc. Gisteravond de Big Green Egg in gebruik genomen. Nog niet buiten gegeten, het was donker en we hebben nog geen tuinset. Komt nog wel. De zomer is hier net begonnen. Voor de slaapkamers hebben we vooral nog wat ladenkasten nodig en dan moeten we nog nadenken over een werkplek voor onszelf. En dan hebben we ook nog een living room en een guest house om in te richten. Het is echt een veel te groot huis. Over twee weken zijn de katten hier ook. Komende week maak ik de tuin catproof. Kattenbakken en krabpalen kopen. Daar heb ik wel zin in. Maar gisteren hebben we alvast de vlag in top gedaan. We zijn verhuisd. Houston will be home. – wordt...

Deze zin is al 400 jaar oud, maar lijkt geschreven voor de post-moderne mens. En dan draait alles natuurlijk om de drie w’s. Heeft niets met onze koning Willem te maken, maar natuurlijk met het world wide web. De wereld volgens Google, Apple en Facebook. Waar zouden we zijn zonder onze internetconnectie? Ik ben zelf vier dagen zonder geweest. Een hele lange tijd. En als je dan diep in de Pyreneeën zit of in de binnenlanden van Botswana, dan is daar goed mee te leven. Bergen en olifanten zijn live zoveel mooier en indrukwekkender dat je verder weinig nodig hebt. Maar als je gewoon in een huis zit, in een moderne stad, waar je ook nog van alles meemaakt. Dan wil je daar over schrijven, communiceren en delen. Ik in ieder geval. De Houstonian housewife kan niet de hele dag de plinten poetsen. Zeker niet met een nagel die er half af ligt. Morgen ook even langs de nageljuf. Maar goed vandaag kwamen de mannen van AT&T om mij weer in contact te brengen met de mensheid. Ze waren wel drie uur bezig. Tv en internet. Maar goed dat we niet ook nog telefoon wilden hebben. Maar uiteindelijk leek het allemaal te werken. Mijn telefoon en laptop vonden moeiteloos hun weg. Hoera. Maar ik heb te vroeg gejuicht. Printen is af en toe een probleem, vooral voor zoon en de connectie in de eetkamer is vooralsnog niet bestaand. En zo groot is dat huis nu ook weer niet. Gelukkig heb ik van de monteur zijn telefoonnummer gekregen, dus ik ga morgen maar eens bellen. Hij vond mijn cappuccino beter dan die van Starbucks en dat heb ik maar opgevat als een compliment. Dus wie weet helpt dat. – wordt...

Maar dat betekent niet dat er niet gewerkt wordt. Ik heb gisteren als eerste de voorraad schoonmaakmiddelen en toebehoren op peil gebracht. En wijn en bier in huis gehaald. – wordt...

Thuiskomen en je appartement staat blauw (of meer wit) van…Ja van wat eigenlijk? Rook? Stof? We ruiken geen brandlucht in de gauwigheid. Ik trek de deur weer dicht, doe hem op slot en loop zo snel mogelijk naar het kantoor beneden. ‘Hi, how are you doing.’ Vandaag kan ik deze vraag niet beantwoorden met: fine, how are you. Dus ik zeg geheel naar waarheid op zijn aller-Nederlandst: not so good. En vertel hoe ik mijn appartement net heb aan getroffen. Niet dat ik denk dat er brand is in mijn appartement, maar wie weet wel elders. Ik wil graag dat er meteen iemand komt kijken. Dat snapt de mevrouw aan de balie ook, ze loopt direct mee en neemt en passant een meneer mee van de onderhoudsploeg. Die concludeert boven al gauw dat de airco kapot is. Hij raadt aan de ventilatoren aan te zetten en ramen en deuren open te houden. Hij belooft ook een mobiele airco te komen brengen. Morgenochtend komen ze de airco vervangen. Op onze laatste dag in dit oord. Ik zeg vrijdag met nog meer plezier goedendag en vaarwel tegen dit flatje. We wonen hier nu zes weken en dit is de derde keer dat er iets met de airco is. Natuurlijk zijn er veel ergere dingen op de wereld, dat weet ik ook wel. Maar ik heb mijn buik ervan vol en ik wil hier gewoon weg. Tot die tijd laten we de helicopters aan het plafond op volle toeren draaien. – wordt...

De ene keer heeft zoon teveel tienen gehaald om ze nog te tellen. Daarna zijn we gewoon blij met onze aankopen bij IKEA of we hebben een geslaagd bezoekje gebracht aan ons nieuwe huis. We zijn blijkbaar al aardig ingeburgerd en vreselijke happy campers aan het worden. Het spijt me, maar we hebben er gewoon heel veel zin in. Voor mijn gevoel begint Houston nu pas echt. Nu heb ik wel eerder een nieuw huis gehuurd – en zelfs ooit een gekocht, en dan heb ik toch vaak zo’n vreemde knoop in mijn maag als ik terugga nadat het contract getekend is. Valt het niet enorm tegen? Welke mankementen heb ik over het hoofd gezien? Ik was al eerder alleen teruggeweest om wat kamers op te meten. En toen viel het ook niet tegen. Maar gisteren gingen we samen. Voornamelijk om onze nieuwe landlords te ontmoeten. Echte Amerikaanse lawyers. Maar heel aardig. Reizen de hele wereld rond. Maar ze wonen redelijk dicht in de buurt en lijken oprecht begaan met hun pand. En het viel wederom niet tegen nu het leeg was. De kamers lijken dan iets minder groot, maar de muren zagen er goed uit. En in de den hebben we van die ventilatoren aan het plafond, hoera. Bij het parkeren in de straat, kwamen we direct al aan de praat met onze nieuwe overburen. Bijna iedereen heeft een hond zo te zien, dus wie weet kunnen we ergens wel poezenoppas regelen. Zij hebben een dochter die ook freshman is op Lamar. En ze houden op zijn tijd een buurtbbq. En ze waren verheugd te horen dat wij van plan zijn vier jaar te blijven. Het mooiste is dat we de sleutels al op zak hebben. Here we come. – wordt...

Lekker met mijn lief door de IKEA dwalen en links en rechts wat inladen. Het heeft iets van een spelletje. Kussens voor op de bank, lampen voor een beetje sfeer. Ja, dat kan echt bij IKEA. Vloerkleed voor in de den en alvast twee eettafelstoelen. Gewoon omdat het kan. De banken met bijpassende poefs die je ook kunt gebruiken als koffietafel en de eettafel met de rest van de stoelen besluiten we online te bestellen. Wij verkeren in de veronderstelling dat het dan de volgende dag geleverd kan worden. Dat hoeft niet, liever niet, want we willen het graag direct op ons nieuwe adres. Thuis verhuizen we alle spullen naar een van de walk-in closets. En ik ga online bestellen. Dat valt tegen. Estimated delivery date: October 12. Oops. We overleggen even kort en besluiten de eettafel en de stoelen zelf maar te gaan halen. Een week zonder bank overleef  ik wel, maar ik wil wel ergens kunnen zitten. We meten de achterbak van de auto op. We leggen de stoelen plat en bedenken dat het wel moet gaan lukken. Voor het geval dat nemen we het meetlint mee. In de IKEA spotten we de tafel. Er staat geen gangnummer op, dus we moeten het afhalen bij een speciale balie. Bij de keukenafdeling zoekt een medewerker in het systeem. Tafel is aanwezig. Dat dan weer wel. Wij gaan stoelen halen, betalen en tafel afhalen. Al met al zijn we weer een half uur zoet. En dan moet het leukste nog beginnen. Weer een kofferbak inladen. Voor de tweede keer vandaag, zijn wij IKEA-family of niet – natuurlijk zijn we lid geworden. Dit keer duurt het uitladen thuis wat langer, die tafel is behoorlijk zwaar. Ik neem de stoelen wel voor mijn rekening. Dan nog...

And someone has to furnish it. Dat was 20 jaar geleden de slogan van IKEA in California. Vandaag ben ik teruggegaan. Naar IKEA. Weer een ‘sentimental journey’. Bij IKEA kocht ik ooit mijn eerste boekenkasten (geen Billy’s maar IVAR stellingkasten) en allerlei keukengerei en natuurlijk de onvermijdelijke bollen van rijstpapier om de peertjes mee te verzachten. Die lampenkappen gingen nog best lang mee. Maar na zes verhuizingen waren ze meestal wel teveel gescheurd om nog te repareren met plakband. In de loop der jaren kwam ik er geregeld. Al werd het steeds minder. Maar nu komt die Family Card er waarschijnlijk wel weer. Wat moet je anders als expat. Ze hebben in ieder geval andere spullen dan de Houstonian stijl van donker en zeer glimmend hout. Ik wil licht en kleur. De Zweedse balletjes heb ik vandaag links laten liggen, maar ik heb twee glazen gescoord voor het weißenbier, een houten snijplank en nog wat theedoeken. En veel inspiratie opgedaan voor een zithoek en een keukentafel met stoelen. Volgens mij gaat dat wel lukken. En toen kwam ik ook nog een bekende tegen. Nou ja, bekend. Geen oude vriend of zo, maar een Nederlandse vrouw, Annemarie, die ik vorige week ook even had gesproken bij de Outpost. En dat is toch leuk in deze miljoenenstad. We hebben even samen de mogelijkheden van stoelen bij de keukentafel doorgenomen. Zij heeft de eettafel die ik ook wel wil en de stoelen die we eromheen hebben gezet en zorgvuldig uitgeprobeerd vind ik ook leuk. Later dit weekend maar eens teruggaan met de mannen. – wordt...

Je zou in de verleiding komen. We zijn onderweg naar een hele bijzondere filmavond. Daarover later meer. Zien we op de parkeerplaats deze leuke autootjes. Het is dat we al twee degelijke auto’s...