Losgelaten. Na vijftien jaar mijn rode reus te zijn geweest. Al was je in het begin zo klein. Je bent praktisch in mijn hand geboren en met mijn hand onder je mooie kop heb ik je losgelaten aan de andere kant van de regenboog. Dag lieve Jackson. Vijftien jaar is heel wat voor een kat. En ook voor een huisgenootje in ons gezin. Je ging oceanen over, trotseerde plafondventilatoren, keek naar hagedissen en brutale eekhoorns en soms een opossum of een havik in de tuin. Je was ooit twaalf dagen weg. Door een per ongeluk opengewaaide voordeur verdwenen, samen met je moedertje, die wel al snel te pakken was door onze kattenoppassers. Maar jij liet je niet zien. Ik was ver weg op vakantie en al die pijn, onrust en angst is me toen bespaard gebleven. De grootscheepse zoektocht via instanties en a4-tjes met jouw foto op alle lantaarnpalen van de buurt. Soms werd er wel iets gemeld, maar was jij het toch niet. Onze kastenoppassers (die nog steeds onze vrienden zijn) vreesden het ergste. Maar hielden het voor mij verborgen. En na twaalf dagen zat je ineens weer doodleuk naast het huis, je rustig te wassen. Wel iets afgevallen, maar ongedeerd. Je was het eerste nestje van Spotts, twee overleefden maar een paar dagen, maar jij en je broertje Grizzly deden het goed. Grizzly ging naar andere mensen, jij bleef bij ons. De moederpoes kreeg nog een nestje waar jij als een liefdevolle grote broer ook goed voor zorgde. Samen met je moeder en je tante ging je mee naar Houston. Drie grote katten in grote manden. Het was wennen voor jullie, maar uiteindelijk beviel het je wel. De waterfontein vond je geweldig. Drie katten heen, maar twee terug. En een half jaar...

Pebbles heeft haar negen levens ten volle benut. Eigenlijk denk ik dat het er meer zijn. Ik droomde al van haar toen ik nog niet wist dat ze in mijn leven zou komen.Katten horen bij mij. Toch heb ik een tijdje gedacht dat Morgaine mijn laatste zou zijn. Toen ik haar in de zomer van 2005 moest laten inslapen, rouwde ik om het gemis van haar. Maar ook omdat ik dacht dat er nooit meer een katje in mijn leven zou komen. In het najaar liepen we in de herfstvakantie door de bergen in Slovenië, langs een riviertje. Met allemaal stenen erin. Zo sloop de naam Pebbles bij me binnen. Tegen beter weten in? Achteraf gezien was ze er toen al wel. Ze werd immers in september al geboren. Een paar maanden later zou ik 40 jaar worden en mijn vroeg me wat ik het liefste wilde hebben. Ik durfde er niet goed rechtstreeks om te vragen. Dus ik zei: vraag maar aan mijn vriendinnen. In de rotsvaste overtuiging dat zij allemaal zouden zeggen: een kat. Een dag voor mijn verjaardag werd ik verrast met twee kittens: de een moest Pebbles heten, de ander noemde ik Spotts. Twee kleine pluizenbolletjes. Maine Coons. Ik had eerlijk gezegd nooit getaald naar raskatten, maar Maine Coons zijn wel echte superkatten. Lieve, zachtaardige reuzen. Een paar dagen later had Pebbles diarree en die ging niet over. De fokker waar ze vandaag kwam, raadde aan een stopmiddel te geven. Mijn dierenarts vond dat niet zo’n goed idee. Kuur na kuur volgden. Niets hielp echt. Ze kreeg hypo-allergeen eten. Het bleef tobben. Ik was bang dat ik haar af zou moeten geven. Pebbles bleef klein, maar stoer en vastberaden en voor de duvel niet bang. Bij de dierenarts wat bloed...

There we go again. I have seen too many vets in 2014, but I am afraid I will be back a few more times before this year is over. Last Monday I had a scheduled visit to the cat doctor with all my cats. For their annual check-up and shots. I was mostly interested in Pebbles welfare because I had rushed her to the ER two weeks ago after she refused to eat for two days. She had a fever, got a shot of antibiotics, some fluids and other stuff. We went home with some appetite stimulating pills and they worked beautifully. So she came around. In the weekend before the annual visit I noticed that at least one of my cats had a little bowel movement problem. I don’t want to be too specific about it. Lets say not all the cat poo was as firm as normal. I suspected Pebbles was the ‘trouble’ maker, because of her history and recent relaps, but with multiple cats in the house you can never be sure. At the vet I introduced Jackson and Spotts to assistant Peggy and the cat doctor herself. They were an instant hit as usual. Both cays had lost some weight but no harm suspected. Pebbles was less easy to handle. The vet could not take her temperature and decided not to vaccinate her yet. I did get some probiotic powder to mix with her food which would be helpful against the diarrhea. That wasn’t really the case, so Friday morning I was back at the cat doctor. It is hard to say what the problem is. Probably some infection, perhaps her pancreas. So she got some fluids again, another shot of antibiotics, pills to reduce nausea and painkillers. It looks...

Now we are well into September I am awaiting Houston Summer Season. Last year I did not appreciate it enough and I had not count on such cold weather to arrive already in November. When temperatures are still in the 90s it is hard to imaging that in two months time they can plummet to as low as 55 F. I don’t want to translate that to Celsius, it will sound much colder that way. Last year I believed in the myth that Houston has only three seasons: July, August and summer. Now I know we have some sort of winter too. Of course it does not get really freezing cold when lakes are getting frozen solid and the snow is piling up in the streets. It is nothing like that, but still if your house is not properly insulated it does get nasty cold inside when it is low 50s outside. So this time around I am prepared to fully enjoy all the heat I can manage. So I try sitting outside to eat my lunch at work, I still bike to work every day and I keep the airco at 78 F day and night. When nobody is home except the cats I add two degrees. We water the garden and thanks to the rain that falls almost daily the grass is still green and my flowers are surviving. In a week or two I am going to add some new ones. Very big dragonflies are scanning our backyard which gets also patrolled by numerous lizards. Stay out of Pebbles’ reach I keep telling them. They don’t manage all the time… Another ‘victim’ of summer pleasures is my blue picnic table. I guess I have to paint it again when the days...

We escaped the Houstonian heat and went to Cape Cod. An old friend from Leiden has a beach house there and is always sending invitations. Last November we celebrated Thanksgiving with them. Then it was sunny and cold, now we arrived in the rain. At least it was not sticky. The next day the weather cleared and we went cycling and kayaking, not a bad way to spend a few summer days. On Monday we took the ferry to Martha’s Vinyard, a small but famous island some 45 minutes away. We took the bikes and set out for the beach. The first miles were not as pleasant as we expected. We encountered lots of traffic and the road was narrow. One motorist told me I should stop cycling because last year someone was killed there. I was to surprised to have my answer ready. Of course I should have asked him to step out of his car instead. Luckily we found a bike path in the right direction, although with some rather challenging hills for flatland people like us. We did not see anyone famous, but lunched on a lobster bun and some clam chowder. Not too bad. The trip back really tested our endurance and we came home quite tired. Our host suggested we would go for a swim in the sea and that was the ticket to feel refreshed and restored enough to get us through dinner. We left the kayaks alone that night, but went back for them the next morning. Kayaking at sea is real fun. We were reluctant to go back to the heat of Texas I must confess, it was a nice cooling down. – to be continued....

De natuur in je eigen achtertuin even heel drastisch aan het werk. Het is natuurlijk sneu – op zijn zachts gezegd – voor het duifje. Gegrepen worden door een reusachtige vogel met immense klauwen en een nog engere bek is geen pretje. En dan staan er ook nog drie mensen te kijken en foto’s te maken. In plaats van jou te hulp te schieten. Dat doen wel een massa kleinere vogels. Niet allemaal duiven, maar verschillende soorten die op hun beurt ook gemakkelijk ten prooi kunnen vallen aan de machtige jager. Ze scheren vlak over hem heen, doen een scherts-aanval, maar de roofvogel geeft geen krimp. Alsof hij weet dat het slechts schijn-aanvallen zijn, nutteloze pogingen van hulpeloze helpers. Ons excuus is dat je de natuur zijn gang moet laten gaan. Alsof mensen dat ooit doen. Het zit in onze natuur om in te grijpen, te reguleren, te verbeteren en dan te zeggen dat het goed is totdat het tegendeel bewezen wordt. Wat meestal vrij snel het geval is. Maar deze vogel zat op het dak van onze Frog (gastenverblijf). Ik weet niet eens wat voor soort roofvogel het eigenlijk is: buizerd, valk, havik? In ieder geval hoog en doorg en ruimschoots buiten ons bereik. Vandaar de foto’s. Getuigenis van een brute moordpartij of gewoon een noodzakelijke jacht? In onze eigen achtertuin, dat is toch wel bijzonder als je in de Inner Loop (vrij vertaald: grachtengordel) woont van de vierde stad van de U.S. – wordt...

Vanochtend de fietsen op de auto geladen en naar Brazos Bend gereden ondanks voorspellingen van regen en onweer. Dat was maar goed ook, het is nu nog steeds zo goed als droog al ziet het er al wel een uur zeer dreigend uit en spetterde het net een beetje. Maar om dat regen te noemen. Nou nee. En vanochtend viel er geen spatje en in het park was het heerlijk rustig. Alle trails waren open, dus hebben we in anderhalf uur tijd een aardig rondje kunnen doen. Af en toe wat hobbel de bobbel dankzij opgedroogde moddersporen, boomwortels en afgewaaide of afgebroken takken. Niet verkeerd om dan een soort mountainbike te hebben. Toch ook een paar keer afgestapt. Terug bij de auto eerst een slok water en toen naar het alligatormeertje gereden. De fietsen extra beveiligd met een kettingslot, want we gingen even de benen strekken. Volgende keer ga ik mooi op de fiets. Op de eerste plaats waar we bij voorgaande bezoeken altijd onze ‘vrienden’ zagen liggen zonnen was nu geen alligator te bekennen. Eerlijk is eerlijk, de zon scheen ook niet. In het meer zelf lag flink wat kroos of een laagje algen gecombineerd met pollen. Alles ziet al weken lang groen/geel. Voor de allergie-klanten geen fijne tijd. En het duurt langer dan normaal. We hadden ook al een natter najaar en een strengere winter dan normaal. Wat gaat de ‘Houstonian summer’ ons brengen? Tussen het groen ontdekten we een jonge alligator, ik schat een meter lang, heel parmantig met zijn kopje omhoog. Nog best klein, relatief ongevaarlijk en dus wel leuk om van zo dichtbij te zien. Maar verderop zagen we ook grotere exemplaren aan onze kant van het water. Dan ga je toch even inschatten hoe snel je die boom...

They promised us Mexican black bears, mountain lions, javelinas, poisonous and non-poisonous snakes, and what did we see? We happened to see lots of birds: the famous Roadrunners, which do not produce the meep-meep that Disney invented for them, bright red birds called cardinals, and some other red birds which seem to fly very clumsy, but probably have a good reason for that. Also there were lots of big birds flying in large flocks. We were guessing if it were vultures – no bald heads though. I should have asked a park ranger, but I forgot. After browsing a bit on several sites I figured out it were Common Black Hawks. You have to credit the Roadrunners that they are the most happy birds of all. They are fast runners as you would expect, but they can also fly although they don’t get up high in the air. It is more that they are so fast, their feet have to come loose from the ground. Apart from all those birds we did encounter some other animals. One two inch long, hairy caterpillar, a few lizards – only one on camera – and some fish hiding in larges groups from nearby grey herons. We did not see one bear, mountain lion, boar or even a single innocent snake. Of course we did put all our food in the provided bear lockers, we were careful not to spill food or grease when we were cooking or cleaning up afterwards. Maybe we shouldn’t have been so obedient, and neat and we may have had a nice visit from some of those animals. I think we need to go back some day. to be...

Al een week geen alligator gezien, dus dat werd weer hoog tijd. Na de ijsdag afgelopen vrijdag – alle scholen dicht, maar er wordt gedreigd dat ze die dag later moeten inhalen op een andere vrije dag, jullie begrijpen de temperatuur in huis daalde nog eens ver onder het vriespunt – was het vandaag zonnig en rond de 20º. Wel een pittig windje en dat maakte de alligators en schildpadden wellicht wat kopschuw. Onze jongste hadden we meegekregen met wat dwang en de belofte van een lekkere lunch. Hij mocht kiezen. Bij de ingang was het beduidend rustiger dan vorige week, we waren dan ook een uurtje vroeger. Of misschien was iedereen nog aan het bijkomen van de ijstijd? We kozen dit keer een ander meertje om een rondje te wandelen. Was wel mooi, maar we zagen maar een alligator. Daar doen we het natuurlijk niet voor. Dus na een slok water, een glas sinaasappelsap en een appel of banaan voor de liefhebbers gingen we verder naar Elm Lake. Daar zagen we er vorige week wel vijftien. En ook heel veel schildpadden. Nu waren de vogels duidelijk in de meerderheid. Een soort witte reigers, waterhoentjes en eenden. En een witte vogel, iets kleiner dan die andere die wel een hele grappige manier had om zijn lunch naar boven te halen. Met zijn pootjes woelde hij door het modderige water en hup, daar had hij een visje in zijn bek. Hap, slik, weg en weer verder woelen met dat pootje. We hebben misschien vier of vijf schildpadden gezien en uiteindelijk nog wel een redelijk stel alligators, vooral in het water. Je ziet de waterhoentjes toch wat voorzichtig manouvreren om uit de buurt te blijven. Ik vermoed dat zij af en toe als lunch dienen van...

Gisteren kwam de eerste waarschuwing al binnen via de facebookpagina van Lamar High School. Houdt deze pagina in de gaten, want misschien is morgen de school wel gesloten vanwege de barre weersomstandigheden. Ik dacht: wablief? Vorig weekend was het zomers weer en de daarop volgende dagen werd het wel steeds wat frisser, maar de zon scheen uitbundig. Uit de wind en in de zon was het nog steeds erg aangenaam, zeker voor januari. Winter nietwaar? En ik had wel gezien dat donderdag en vrijdag echt wat minder goed zou worden, maar een weerswaarschuwing was niet gelijk bij mij binnengekomen. Maar vanochtend inderdaad de bevestiging: Houston school disctrict sluit alle scholen voor vandaag, Rice University is ook gesloten. Zoonlief superblij. Blijf binnen, houdt jezelf warm is het motto voor Houston. Bij het weerbericht wordt zelfs aangeraden je noodpakket op peil te brengen: denk aan extra brandstof – voor als de verwarming het niet meer doet, water en eten en sneeuwruimers. Sneeuwruimers? Hoeveel meter verwachten ze? Maximaal 0,2 inch en dat is dus op zijn hoogst een halve centimeter. Winter in Texas. Eerlijk is eerlijk, de auto was bevroren en dus nam ik de fiets. Want de koffie was op en een koude ochtend is tot daartoe, maar geen cappuccino bij het ontbijt? Het leven moet wel een beetje draaglijk blijven. Zadel en stuur van mijn fiets zaten ook onder het ijs, maar dat kon ik wel verwijderen. De stijfbevroren fietstassen nam ik voor lief, het slot ging zonder problemen open. Ook mijn trappers zaten onder het ijs, dus het was wel zaak voorzichtig te manouvreren. Zover ik het kon voelen was de weg niet echt glad en ik haalde de Black Hole zonder omgelukken, koffie en scones gekocht en het ontbijt was gered. Het uitzicht...