We hebben er wel vijftien gezien. En dan is het nog niet eens de goede tijd van het jaar. Wat betreft schattigheid leggen ze het natuurlijk finaal af tegen leeuwen, giraffes en zelfs olifanten. Maar het voordeel is wel dat ze op een uur rijden van ons te zien zijn. Alligators, maar van mij mag je ook krokodillen zeggen. Er is wel een verschil in uiterlijk, maar ze zijn nauw aan elkaar verwant. Krokodilachtigen komen op bijna alle continenten voor behalve in Europa en ik vermoed ook niet op antartica :-). Maar in Brazos Bend State Park heb je er genoeg. In april schijnt het nog leuker te zijn omdat de baby’s dan uit hun eieren zijn gekropen, maar deze eerste oogst viel niet tegen. De weg er naartoe was behoorlijk leeg, maar bij de ingang van het park stonden we toch in een bescheiden file, twee rijen van vijftien auto’s. Met onze jaarkaart mogen we gratis naar binnen, maar we krijgen wel een bonnetje voor op het raam. En een kaart mee met alle wandelroutes, fietspaden, parkeergelegeneheden en picknickplaatsen. In het park valt de drukte dan wel weer mee, vooral als we van de alligatorsnelweg afgaan. Overal staan wel waarschuwingsborden om alligators niet te voeren en op veilige afstand te blijven. Alliagtors vallen wel mensen aan, vooral als je in het water bent. Op wikipedia vond ik vrij vertaald deze zin: omdat krokodilachtigen mensen meestal helemaal opeten en er niets wordt teruggevonden, worden wellicht de cijfers iets gedrukt. Have respect man. Keep your distance. Ze zijn sneller dan je denkt als je ze in de zon ziet liggen suffen met hun ietwat maffe glimlach. Naast de alligators zagen we ook vogels, schildpadden en onze eerste slang. Ik heb wat foto’s doorgestuurd naar onze...

Nadat vorige week al een aantal van mijn bloemen buiten waren bevroren, was ik extra blij dat mijn twee Amaryllisbollen heel aardig uitkwamen. De effenrode waren de eerste die zich buiten waagden, maar ik zag dat de rood-wit gestreepte de achtervolging met succes gingen inzetten. Kerstboom kon de deur uit, buiten scheen de zon en binnen kwamen de bollen uit. En dan kom je op een gegeven moment de kamer binnen en dan ligt het witte kleed, net nieuw, ok van IKEA maar daarom niet minder wit, onder de aarde. En liggen die parchtige rode bloemen er geknakt bij. Gelukkig geef ik mijn planten niet zo regelmatig water, sterker nog dergelijke bollen hoef je nauwelijks water te geven, maken ze alleen meer groen blad van. De hele voedselvoorraad voor de bloemen zit in de bol. En voor een keer had ik me – misschien per ongeluk – aan dat voorschrift van de plantenman gehouden. Mijn eerste gedachte was natuurlijk de katten. Die waren de schuldige, ik geef het maar eerlijk toe. Maar ik heb ze niet uitgescholden en netjes alle aarde verwijderd. Ging best gemakkelijk met veger en stofzuiger. En misschien had een van de katten wel het laatste zetje gegeven, maar ik weet dat Amaryllis topzwaar worden en het was misschien niet zo’n handige zet om ze op de rand van het bureau te laten staan. Nu zijn alleen de rood-wit gestreepte nog over en die staan veilig in de open haard, achter de Afrikaanse hoorn. – wordt...

Jarenlang kocht ik vlak voor Sinterklaas Amaryllisbollen. Gaf ze een beetje water en wachtte af. Meestal leverde dat rond kerst een paar prachtige bloemen op. Bijna nep zo groot. Ik houd van veldbloemen, maar ook heel erg van bloemen die eigenlijk te mooi zijn om waar te zijn. Gerbera’s bijvoorbeeld, narcissen en natuurlijk Amarylissen. Ik kan ze niet anders dan met een hoofdletter schrijven. In Houston zag ik ze half november ook in de supermarkt. Leuk voor met de kerstdagen, dacht ik. Altijd goed om bepaalde tradities in ere te houden, hoe nietig ze ook zijn. In het doosje zat een bloempotje, een flinke bol en een klein schijfje dat in contact met lauw water explodeerde tot voldoende aarde voor de bol. Planten, neerzetten. Af en toe een klein beetje water erbij, want veel gebeurde er niet. Uit de ene bol kwam op een gegeven moment wel een flinke scheut groen. Geen goed teken. De bol moet voedsel bieden aan de bloemen, niet aan groen blad. Maar nu staat de ene bol toch echt op springen. Binnen twee dagen verwacht ik een kruispunt van bloemen te hebben. Ben benieuwd of er nog een tweede knop uit gaat komen en wat bol nummer twee gaat doen. De kerst hebben ze ruimschoots gemist, maar dadelijk maken de bloemen het gemis van de kerstlichtjes weer goed. – wordt...

We zijn een beetje laat. Zeker hier in Houston, waar mensen daags na Thanksgiving beginnen met kerstversiering. Maar volgens mij wel vooral buiten. Ik weet niet of er dan ook meteen binnen een boom staat. Maar ik hanteer de regel: geen kerstboom voordat Sint weer veilig in Spanje zit. Je moet die twee kerels wel uit elkaar houden, nietwaar. Maar daags na ons Sinterklaasfeest hadden we een druk weekend en vervolgens onze eerste gast. Door het rondje Texas kwam het er niet van. Wel toen al de kerstballen gespot die we vandaag hebben gekocht. In een winkel genaamd CODA op 19th Street. Allerlei kleuren en vormen: wij kozen vooral goud, blauw en groen. Uien, ballen, pegels, een uil en een papgaai als piek. Daarna een – echte – kerstboom gescoord bij HomeDepot, voor mij geen plastic, evenals lampjes en een berg simpele kerstballen (111 voor $2). De lampjes hebben we later nog geruild, thuis zagen we dat we twee verschillende soorten hadden gekocht. Dus gingen we een doos ruilen. Maar in de winkel zagen we dat ze ook LED-lampjes hadden met warmer licht. Eerst hadden we cool light en je kon er een soort ijspegels in zien, maar het was toch meer koelkastromantiek. Ik ben er blij mee. Al mist er natuurlijk wel een belangrijk element in onze boom. Vreemd genoeg heeft mijn zoon dat nog niet genoemd. Hij vroeg wel waarom de rode kerstballen werden geboycot. Morgen toch maar op jacht naar kerstkransjes? – wordt vervolgd....

Vorige week niet geblogd, wel veel gezien en beleefd. Ik ga geen belofte doen hoeveel blogs ik erover ga schrijven en ik zal ook niet in chronologische volgorde schrijven. Gewoon een paar terugblikken op een leuke week met Wietske, een goede vriendin, die tussen twee banen in, even overkwam. Een bliksembezoek, dat achteraf wel snel voorbij was, maar waar we toch het maximale hebben uitgehaald. Precies een week geleden was het ook mooi weer, na een paar mindere dagen. Niet echt strandweer in de zin van je bikini en strandlaken pakken of zelfs maar een t-shirt en korte broek. Temperatuur was aan de lage kant en er stond een stevige wind vanuit land naar zee. Maar wel zon. En eigenlijk is het altijd strandweer. Dus wij naar Galveston. Een bad- en havenplaats in de buurt van Houston aan de Golf van Mexico. Met een pleasure pier met alle verschrikkingen die erbij horen en dezelfde troosteloze uitstraling als Engelse badplaatsen. Al verzacht het zonlicht de scherpste randen. De weg erheen is niet memorabel, maar je bent er in 45 minuten, so we don’t care. Parkeerruimte zat langs de boulevard. We willen eerst een bak koffie. Wellicht is er elders in Galveston wel een behoorlijke cappuccino en latte te krijgen, maar niet in de tent die wij hadden uitgezocht. Nou ja, uitgezocht. We waren onze reisgids vergeten en wilden vooral even naar het toilet. De ober probeerde ons nog over te halen ook iets te eten te bestellen, maar dat hebben we afgeslagen. Na de koffie langs het strand gewandeld, schelpen gezocht en het water gevoeld. Stevig doorstappend kreeg de wind geen vat op ons. Voor de lunch gingen we verderop kijken. We kwamen nog meer Zandvoortachtige taferelen tegen, maar ons geduld werd beloond. Eerst allemaal leuke...

Oranjebruin met zwarte randen, een vleugelspanwijdte van 10 cm. Jaarlijkse trek van zuid naar noord en weer terug. Sommigen vliegen honderden mijlen. We hebben het hier over een koninklijke vlinder: de Monarch. Een graag geziene gast in onze tuin. De eerste keer dat ik deze supervlinder in onze voortuin zag, was ik er even stil van. Toen ik twee weken later planten ging kopen, zag ik in het tuincentrum meer van deze joekels rondom een groepje planten cirkelen. Die moest ik hebben: Milkweed. Oranjegele bloemen, lange stelen. Voor de leek zoals ik een vage gelijkenis met Oleander en de vlinderstruik die ik in Leiden in de tuin van onze buren zag staan. Zodra de milkweed in de pot op ons terras stond, kwam de Monarch erop af. Je vraagt je af hoe zo’n vlinder een dergelijke plant vindt in de betonmolen die Houston toch ook is. Wij kunnen onze tuin wel heel riant vinden, maar op schaal van de stad stelt het weinig voor. Je weet natuurlijk niet of het dezelfde vlinder is die terugkomt of steeds een ander. Ze hebben een interessante levenscyclus die Monarchen. Als rups vervellen ze wel vijf keer. Ze groeien net zolang tot ze uit hun velletje knappen. Hoe warmer het is, hoe sneller ze groeien en ze eten vooral de giftige zijdeplant. En daar worden ze zelf ook giftig  van en dus oneetbaar voor vogels. Slimme gasten dus die Monarchen. Uiteindelijk maken ze een pop en in een week of twee vindt daarin de transformatie plaats. Het openvouwen van de vleugels schijnt een paar uur in beslag te nemen. De poezen kijken ook met veel belangstelling naar deze vliegende schoonheden. Ik probeer ze te weerhouden van de jacht. De Monarch is gewoon te mooi om te sneuvelen in...

Even een korte update. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar het is gelukt. Ik ben gewoon hartstikke blij met mijn raised garden bed. Zelf geshopt, vanuit auto in de tuin versleept en in elkaar gezet. Planten erin, aarde erbij – was maar net genoeg, of net niet. Even in de gaten houden, anders maandag wat bijhalen. Nu vooral genieten van de  bloemen. Ik hoop dat ze aanslaan. – wordt...

Terwijl mijn zoon alvast in de rij stond voor de PS4, ging ik boodschappen doen bij de WholeFoods. Geweldige supermarkt trouwens. Terug op de parkeerplaats verrast door het mooie licht.

Mensen die mij kennen weten van mijn niet zo’n groene vingers. Veel planten heb ik doorgaans niet in huis. Dat kan kan ik dan wijten aan gebrek aan brede vensterbanken en katten die eraan knagen – allebei waar, maar het is vooral omdat alleen de niet-kapot-te-krijgen planten bij mij overleven. Dus ik heb drie van die hardliners bij IKEA gekocht. En als de katten ze een beetje met rust laten en ik ze een keer per week een plens water geef, houden zij het wel vier jaar vol hier. In dat licht gezien, heb ik gisteren wel iets moedigs gedaan. Of doldriest. Het is maar waar je het accent legt. Je kunt het ook geld-over-de-balk-smijterij noemen. In onze achtertuin stond namelijk een hondenhok. En omdat wij geen hond hebben en omdat het hok naar mijn smaak te dicht bij de schutting stond en door de katten als springplank naar de tuin van de buren zou kunnen worden gebruikt, had ik gevraagd of het weg kon. Nu staat het tegen ons huis aan. En dat is prima. De katten vinden het wel interessant. Misschien zet ik er in de toekomst wel een kattenbak in. Hebben ze ook een buiten-wc. Ik weet niet of ze echt over de schutting zou willen klimmen daar, want aan de andere kant wonen twee honden. Die aardig tekeer gaan en een ziet er ook best angstaanjagend uit. Maar dat terzijde. Op de plek van het hondenhok is nu een braakliggend stuk tuin ontstaan. Ik schat een bij twee meter. En daar ga ik rozen planten. Gisteren naar het tuincentrum geweest en drie rozenstruiken gekocht. Zij dachten dat dat ruim voldoende was. Ik had vooraf ingezet op zes. Maar zoals gezegd, ik heb er geen verstand van. Meteen ook een schop...

Het merendeel van de tuin vraagt weinig onderhoud van mij. Elke week komen er tuinmannen. Die vooral flink in de weer gaan met snoeischaren. Ik ben natuurlijk geen ervaren tuinvrouw maar ik ben toch ook niet echt onder de indruk van hun expertise. Maar het gras is altijd kort en zonder rafelranden. Vanochtend heeft de manager ook de sprinkler voor me aangezet. Er schijnt een timer op te zitten, dus daar gaan we in het weekend even op puzzelen. We kunnen vast wel ergens een handleiding downloaden. In de voortuin begon het gelijk te sproeien, maar omdat ook de zon er nog op staat, heb ik die maar weer uitgezet. Dat mag toch niet? Sproeien in de zon? In de achtertuin heeft hij ook iets opengedraaid, maar die timer staat vast later gepland. Want daar zie ik nog geen water komen. De plantenbakken in de achtertuin geef ik zelf netjes water met mijn gieter. Met zes plantenbakken kan dat wel. Ik geef ze in totaal twee tot drie gieters per dag. De meesten staan er goed bij. Maar over de rose pluizenbollen heb ik zo mijn twijfels. Niet over de bloemen zelf. Knopjes genoeg en ze komen ook nog uit. Maar die blaadjes hangen er een beetje depressief bij. Krijgen ze nu teveel of te weinig water? Daar zou ik misschien ook een handleiding voor moeten downloaden. Of een goed plantenboek kopen zoals Annie al aanraadde. Probleem daarbij is wel dat ik geen flauw idee meer heb hoe dit plantje heet. Er zitten natuurlijk altijd van die plastic tags bij, maar die heb ik blijkbaar weggegooid. Misschien weet iemand het. Rose bloemen die pluizig uit staan, maar beginnen als een soort framboosjes. Er er komen ook nog peulen aan het plantje. Wie weet de...

Gisteren is er nog hard gewerkt in de tuin nadat we ons rijbewijs hadden gehaald. Schuttingen aan de onderkant afdekken met latjes en grind, hek aan de zijkant dichten met een plank. En hier en daar een tactische steen plaatsen. Als alles redelijk naar wens is, bij de het hek zitten nog wat zwakke plekken, maar dat komt later, is het te laat om nog naar buiten te gaan. Morgen, zeg ik tegen de drie katten. Morgen gaat het gebeuren. Maar ik wil het natuurlijk wel goed monitoren. Dus ze moeten eerst wachten totdat ik mijn ochtendklusjes heb gedaan: huis stofzuigen, wassen draaien en mijn nagels laten doen. Was ook weer een belevenis. Kan wel even tussendoor. Ik belde om 10.25 uur of ik een afspraak kon maken. Ja, hoe laat wilt u komen? Ik kan er om 11 uur zijn. Is goed. Bent u al eerder geweest? Ja, bij Susan. En ook een keer iemand anders maar die naam schiet me niet zo gauw te binnen. De dame aan de telefoon zegt nog iets, maar dat volg ik niet helemaal. Om iets over 11 parkeer ik mijn fiets voor de deur. Ik stap wat gehaast, want toch iets te laat naar binnen en zeg dat ik een afspraak heb voor refill van pink&white. Ik word door een dame opgepikt die ik nog niet eerder heb gezien. Niet Susan in ieder geval. Die zie ik wel zitten, maar ik laat me meetronen door Julie. Die tijdens het knippen, vijlen en vullen nogal abrupte bewegingen maakt. Uiteindelijk zien mijn nagels er wel OK uit, maar niet supermooi. Susan komt op een gegeven moment mijn naam vragen. Ik ben duidelijk met de verkeerde dame meegegaan :-(. Volgende keer moet ik naar haar vragen. Sorry. Ik ben...

Het begint in augustus en duurt tot ergens in november. Mexico heeft er elk jaar veel last van, Florida en Louisiana ook en nog wat zuidelijke staten van Amerika. Vorig jaar kreeg zelfs New York City een draai om zijn oren van Sandy. Houston af en toe ook. In 2008 was er orkaan Ike en die heeft aardig huisgehouden. Dit jaar valt het mee. Maar soms denk je wel eens aan de zin: lekker buitje zeiden de mensen tegen elkaar toen de zondvloed begon. Ondergelopen straten, doorweekte gazons. Mijn overbuurmeisje heeft vanavond een voetbalwedstrijd, tegen die tijd schijnt het droog te zijn, maar hoe ligt het veld erbij? Op zich valt er hier natuurlijk niet zoveel te mopperen want dankzij de temperatuur kan ik in korte broek en op slippers naar de auto rennen om een paraplu te gaan kopen. Tegelijkertijd ook meteen het avondeten en de candy voor Halloween. Trick-or-treaters laten zich niet afschrikken door een beetje regenwater vertelde mijn buurman gisteravond. Ik had even bij hem aangeklopt om te vragen wat we kunnen verwachten. Ik heb snickers, kitkat en M&M, allemaal in funverpakking en naast de originele smaken ook in peanut butter. Je kunt hier bijna alles met peanut butter krijgen. Ik heb links en rechts wat geproefd en ben spuugmisselijk, dus volgens mij heb ik een goede keus gemaakt. De rest van de dag hoef ik niks meer te eten. Zo’n paraplu in de auto is natuurlijk reuze handig. Je komt de supermarkt uit met je tassen en buiten regent het. Het eerste punt is dan natuurlijk dat je hem al wel bij je moet hebben. Dat ging goed vanochtend want ik had hem net vers gekocht in de supermarkt. Plu opgestoken en met mijn slippers door de plassen. Je benen worden...