De eerste keer dat ik deze aankondiging zag, wilde ik er meteen heen. African safari, Texas style. Wat zou dat inhouden? Texas is big, but Africa is bigger. Het bord staat nog redelijk dicht bij Houston, terwijl het safaripark net noord-oosten van San Antonio ligt. Ach, wat maken die paar mijl uit. Je rijdt immers door Texas. Tijdens het bezoek aan San Antonio met onze twee jongens leek het ons wel een leuke middagtrip. San Antonio was wellicht iets te gezapig voor de jonge gasten. Museumbezoek zat er niet in en de ochtend was druilerig verlopen. Om kwart voor twee stapten we in de auto en een uur later zagen we de giraffes, die overigens niet in het park zelf rondliepen maar in een apart omheind stuk. Bij de ingang hadden we een zakje droogvoer meegekregen. Het ‘wildlife’ mocht dus gevoederd worden. We gingen op weg. Camera in de aanslag. Dat zakje voer was totaal overbodig, de dieren liepen allemaal al vlak langs de weg en werden continu gevoerd door bezoekers. Sommige dieren taalden daarom nauwelijks naar het eten, anderen kwamen het uit je hand eten. Ook al stond er een waarschuwingsbord dat zebra’s ook kunnen bijten. Van de grond eten was duidelijk minder favoriet. We zagen zebra, lama, bizon, ezel, okapi, eland, struisvogel, longhorn en allerlei soorten herten. Helaas geen witte neushoorn. En in het voorjaar komt er een heel deel bij met onder andere apen. Maar geen katachtigen en vooral geen olifanten. Er zullen ook wel vogels hebben gezeten, maar die hebben we nauwelijks gezien. Op een roofvogel na. Het was misschien te koud, al kwam er wel een zonnetje door. Het haalt het natuurlijk niet bij Afrika, maar is wel beter dan een dierentuin, waar je de dieren achter een hek...

Vier heerlijke dagen gehad, weer een rondje Texas. Onder andere de beste bbq van Texas – en dus de wereld – bezocht en geproefd, oordeel volgt later. Daarna San Antonio, de River Walk met de lampjes, leuke bar en lekkere eettentjes gevonden, al moet je vaak wel lang wachten, het is duidelijk Holiday Season. We deden een African Safari, Texas style, we gingen wandelen in Pedernales Falls State Park. En daarna naar Austin, de dine-in bioscoop ging niet door, wel State Capital bezocht en ditmaal was het Agriculture museum wel open. Ierse whisky ontdekt en bij een goede Italian gegeten. Details volgen nog. Stukje door de country terug, het echte Texas gezien. Maar dan is het ook weer fijn om thuis te zijn en daar opgewacht te worden door de dames en meneer. Die prima waren verzorgd door ons buurmeisje. Maar er wel meteen lekker bij komen zitten. Volgens mij hebben ze mij toch een beetje gemist. Heel klein beetje dan toch. – wordt...

Eenentwintig jaar geleden was ik met mijn lief in Zuid-Limburg. Ook ongeveer deze tijd van het jaar. Het jaar daarvoor waren we gaan skiën met een groep studenten, maar in het najaar was mijn vader overleden en ik had meer behoefte aan een week met zijn tweeën weg, zonder al te veel opgelegde lolligheid. En zo kwamen we in een boerderijtje in het glooiende Limburgse land terecht. In een kroeg in Mechelen stond een bordje met 47 dagen erop. Voor mij was het meteen duidelijk dat ze aan het aftellen waren naar carnaval. Gisteren iets soortgelijks in Austin. Ditmaal geen carnaval, we zaten in een Irish Pub, dus dan weet je het wel. Bier en whisky. En hier tellen ze dan af naar St. Patricksday. Maandag 17 maart is het zover. Ze zijn fan van college football Notre Dame (uit Indiana, best een eindje weg), maar ook trots op Texas en serveren van lokale brouwerijen. Je kon bijvoorbeeld kiezen voor een Dorstige geit. Wij namen een Hefeweizen. Het begon een beetje gezapig, een wat ouder publiek, alle tv-schermen op football. Maar tegen half elf ging er een bandje spelen: drums, bas en gitaar. Lekkere blues. Niks mis mee. Er werd zelfs gedanst en wij schakelden over op een whisky. Ierse dit keer. Lands wijs lands eer, nietwaar? Redbreast single pot stills. Daar was ook niks mis mee. De Schotten krijgen concurrentie laat dat duidelijk zijn. – wordt...

Er is heel veel in Texas om trots op te zijn. Vinden ze in Texas. Het heet niet voor niks de Lone Star State. Onderdeel van de Verenigde Staten, maar ook apart. De enige staat die het recht heeft om te stemmen over een afscheiding van de VS. Niet dat het serieus wordt overwogen, maar het idee alleen dat het kan, maakt veel goed. En wat zou de rest van de VS ook moeten zonder Texas? Ecomomisch gaat het de grootste staat – op Alaska na – voor de wind. En er is zoveel meer. In de hoofdstad van Texas, Austin staat State Capitol. Een aardige kopie van een soortgelijk gebouw in Washington DC. Daar zetelen het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en het Hooggerechtshof. De Afgevaardigden gaan voor de officiele smoelenposter met hun kleinkinderen op de foto. Er staat in de weken voor kerst een mega-kerstboom waar elk kiesdistrict een kerstbal voor heeft mogen aanleveren. Ik vind wel die van the Heights uit Houston, zeg maar hippiebuurt met Pipi Langkoushuizen terug, maar niet van het deel van de stad waar wij wonen. Dat is nou jammer. Net als in de Tweede Kamer komen er schoolklassen op bezoek. Ze hebben allemaal een t-shirt aan waarop onder andere staat: Proud to be a Texan. In de State Capital hangen de portretten van alle gouverneurs. Er zitten een paar bekende gezichten tussen. Als je in de koepel naar boven kijkt zie je staan: Texas. Er gaat immers niets boven Texas. Op de grond in tegelwerk alle landen waar Texas ooit onderdeel van uit heeft gemaakt of nog is: Spanje, Frankrijk, Mexico, de Confederatie en VS. In het midden Texas, want het was ook ooit negen jaar een zelfstandige republiek – 1836-1845. Proud to be.. -wordt vervolgd....

In San Antonio zaten we niet alleen in een alleraardigste B&B, waar we bij aankomst werden begroet door drie jonge katjes, maar ook goede aanraders kregen voor het eten. Onderweg hadden we geen fatsoenlijke lunchtent kunnen vinden. De Subway staat bij mij op de zwarte lijst, een overblijfsel van mijn eerste zwangerschap. Als ik in de buurt van een Subway kom, word ik misselijk van de geur. En echt, ze ruiken overal hetzelfde. Volgens mij zit dat luchtje in blik en wordt elke dag, elke vestiging ermee onder gespoten. Dus nadat we onze kamer hadden geinspecteerd en goedgekeurd en de koffer achtergelaten was lunch onze eerste prioriteit. Bij het hek kwamen we de eigenaar van B&B A Yellow Rose – de naam alleen al – tegen. Op een steenworp afstand kon ze ons een Belgisch restaurant aanraden La Frite genaamd of een Tex-Mex met de naam Rosario’s. Wij kozen voor Tex-Mex en dat was niet verkeerd. Bonen, rijst, tortilla’s, gaucamole, etc. Omdat het pas lunch was, een glas ijsthee erbij. De Margarita hebben we aan het eind van de middag genomen aan de River Walk, die langzaamaan verlicht werd door duizenden kerstlampjes. ’s Avonds gingen we de andere kant uit naar een soort kunstcomplex Blue Star. Joe Blue’s zag er goed uit op de website, daar zouden we gaan eten. Maar toen we daar aankwamen zat er slechts een andere klant aan de bar. Verder veel blauw licht, het oogde niet echt gezellig. Buiten zagen we nog een leuk, toepasselijk, straatnaambordje. Gelukkig zaten er nog meer eettentjes en zo eindigden we bij Stella. Een hip bierrestaurant. Het was behoorlijk vol, maar met zijn tweeën konden we ook aan de bar zitten. Ik heb wat van de bierkaart geproefd. Wel twintig verschillende soorten op tap....

Een ander leuk kunstverhaal overkwam ons tussen San Antonio en Austin. We reden binnendoor over leuke, kleinere wegen. Langs Pedernale Falls State Parc, door de Texas Hill Country.  Maar de kaart was niet echt gedetaillerd en de weg swaar wij toch echt over reden en die niet zo slecht was als veel wegen in Houston (!) stond niet op de kaart en ook niet op de navigatiekaart in de auto. We reden op het compas dat in de achteruitkijkspiegel van onze auto zit. Going steady east should bring us to Austin. Maar op een gegeven moment waren we toch aan het twijfelen. Op een kruispunt van twee wegen aangekomen keken we elkaar aan: gaan we links, rechts of rechtdoor? Aan de andere kant van het kruispunt zat een kunstgalerie. En omdat ik best de weg durf te vragen, stapten we daar naar binnen. Een goede beslissing. Die avond zou er open huis zijn en dus waren er mensen aanwezig, anders alleen op afspraak. Are you lost? Sort of. You want coffee, cookie, soda? Yes, please. We kregen een oatmeal cookie, een kop koffie en een Dr. Pepper met kersensmaak. Where are you from? Houston. Ja, maar daarvoor? Nederland. Niet alleen wist deze June dat het een land is, ze was er vaak geweest en had er zelfs gefietst van Wassenaar naar de Keukenhof. Wat is de kans daarop? En we kregen een mooi verhaal over de zoon van de eigenares die in Brugge woont. In de galerie hingen verschillende kunstwerken van hem, hij werkt met teksten, letters etc. heeft iets gedaan met de regisseur Peter Greenaway en ook een opdracht van de Britse koningin. Dus geen kleine jongen. In Brugge kocht hij een huis en ontdekte en passant een muurschildering uit de dertiende eeuw...