Na 267 dagen weer eens samen op de fiets gestapt

Posted on jul 8, 2019 in Cycling | 2 comments

We waren in 2017 zo voortvarend van start gegaan. terug in Leiden wilde ik het fietsen niet opgeven. En dan bedoel ik niet het vervoer van A naar B, maar gewoon voor de lol een stukkie toeren. Op onze uit Houston meegebrachte racefietsen. Voor de goede orde we zijn beide geen racemonsters, maar we houden wel van een beetje doortrappen en zijn goed op elkaar afgestemd wat betreft tempo en duur.

Het begon in september 2017 met de van Dam-tot-Damfiettocht, ik zag het staan en werd enthousiast van het idee om door de IJ-tunnel te mogen fietsen, wat normaal niet mag.  De tocht was op 17 september, daags voor de verjaardag van mijn lief. Ik vond het wel een beetje lastig om dan weg te zijn, dus besloot ik hem een startbewijs cadeau te doen. Wat later een vriendin van mij de onbetaalbare uitspraak ontlokte: ‘Ik hoef geen cadeautjes dit jaar voor mijn verjaardag.’ Maar we mochten wel bij hen in Amsterdam overnachten. We deden mee aan de langste afstand van 150 en kwamen door schilderachtige plaatjes met nog schilderachtiger brugjes, molentjes en weggetjes. En dan een naam als de Hollands Kroon. Het smaakte naar meer.

In het nieuwe jaar begon de voorbereiding op onze terugkeer naar Houston voor de MS150. Van Houston naar Austin in twee dagen, zo’n 170 mijl. Het hangt een beetje af van je startpunt en of de route door het park open is. Prachtige tocht, fantastisch weer. Geweldig om ‘oude’ vrienden weer te ontmoeten. Het smaakte nog steeds naar meer. De zomer van 2018 trainden we door. Op de fiets naar familie in Noord-Holland, 80 km heen en dan met de train terug. Altijd goed voor bewonderende blikken. En toen in september wederom de van Dam-tot-Damfietsttocht.

Er dreigde regen, maar we gingen stoer en vol goede moed op pad. Het jaar ervoor waren de voorspellingen ook niet best en regende het pas de laatste vijftien minuten. Maar bij 18 km sloeg het noodlot toe, een lastig brugje naar links, glad wegdek en patsboem daar ging Peter onderuit. Ik kon hem nog wel ontwijken maar glipte ook een beetje weg. Bij mij viel de schade mee. Peter had een bloedend been en een pijnlijke schouder. Fietsen waren OK en we gingen het toch proberen. In beweging blijven leek ons beter dan stil gaan zitten.

En het ging. Best wel. We stelden wel onze afstand-ambitie bij en pakten de 105 km tocht op. Op een gegeven moment, eerder dan we verwacht hadden en zeker gehoopt hadden kwam de regen. Toch heel stoer en heel nat die hele tocht uitgereden. Peter moest in de revisie. Maar al met al leek het mee te vallen. En wonder boven wonder konden we op zaterdag 13 oktober toch weer eens op de fiets stappen. Weer naar Noord-Holland voor een familiebezoekje voor onze vakantie naar Afrika. Weer 80 km in de benen en met het heilige voornemen na onze vakantie de draad weer op te pakken. Misschien niet de hele winter op de fiets. Maar afwisselen met (lange) wandeltochten.

Twee doelen voor ogen: eindelijk de voorjaarsklassieker te kunnen rijden, de Joop Zoetemelk-toertocht in maart, in mei de marathon van Leiden wandelen en dan in de zomer alvast een bergtochtje maken, zodat we volgend jaar 2o20 weer eens echt naar de Pyreneeën kunnen. De HRP lopen of in elk geval een stukje ervan. Gavarnie, Col de la Vache, die contreien.

Maar goed, daar kwam wat tussen. Aan het eind van onze vakantie in Namibië. Voor details verwijs ik graag naar een eerder blog. En dus ging er veel in de ijskast. Herstellen was de eerste prioriteit. En soms moet je weer wat overwinnen om die eerste stap te zetten. Peter kwam een week geleden met een nieuwe fietshelm terug uit Houston en gisteren banden opgepompt, kettingen gesmeerd. Vandaag weer het eerste rondje. Leidschendam, Wassenaar, Katwijk en terug naar huis: 42 km. Het smaakte weer naar meer.

 

 

-wordt vervolgd.