Leven zonder vader
Het is vandaag op 11 oktober wereldwijd ‘Coming Out Day’ en dan gaat het om te mogen zijn wie je bent. Inclusiviteit. Een mooi idee om leven en laten leven zo te gedenken. Net naar de openbare lunch op de Koornbrug geweest die het COC Leiden had georganiseerd. Hoorde daar ook het verhaal van de regenboogvlaggen-guerilla in Katwijk. Geen vlag op het gemeentehuis leidde tot een spontane burgervrouw-actie die Katwijk in de regenboogkleuren bracht en ook nog eens 200 euro oplevert voor COC Leiden. Dank je wel buren, zeg je dan.
Voor mij is 11 oktober ook de dag dat ik 27 jaar geleden half wees werd. Ons vader was 64 jaar. Dat vond ik toen ook al niet erg oud om dood te gaan. Ik weet nog wel dat ik het toen en ook jaren later altijd beschreef als: ik wist wel dat er een kans in zat dat ons vader niet heel erg oud zou worden. Het werd dus 64. De leeftijd waar ook de Beatles een liedje over maakte. Uiteindelijk heeft de helft van hen die leeftijd niet eens bereikt.
Nu ik zelf onderweg ben naar 53 jaar, lijkt 64 steeds jonger. Van een vader die niet heel erg oud is geworden, is hij langzaam getransformeerd naar een vader die heel jong is overleden. Zo jong dat hij mijn zonen nooit heeft gekend. Mijn lief gelukkig wel.
Leeftijd is gewoon een getal en 50 is het nieuwe 40 of zelfs 30. Gisteren hoorde ik iemand verklaren dat hij gelooft dat we binnenkort onsterfelijk kunnen zijn. Ik weet het niet. Of ik dat wil. Misschien moet ik dat boek van Simone de Beauvoir (Niemand is onsterfelijk) zelf nog maar een keer gaan lezen.
Dag papa. Te vroeg, te jong. Maar je leeft wel in ons voort.
Follow Us!