Mama Koos 89 jaar…RIP
Vandaag zou ons moeder 89 jaar zijn geworden. In 1929 was januari een bitterkoude maand. In mijn woonplaats Leiden brandde in die maand het stadhuis af en de foto’s van dat gehavende pand bedekt met bevroren bluswater zijn legendarisch. Ons moeder Koos, was nummer vier in het gezin en de tweede dochter. Opgroeien in de crisisjaren en de Tweede Wereldoorlog moet niet gemakkelijk zijn geweest. Toch heb ik de indruk dat ons moeder wel een gelukkige jeugd heeft gehad. Ze sprak altijd heel liefdevol over haar moeder. De oma die ik nooit gekend heb, omdat ze een half jaar na mijn geboorte overleed. En nu is Koos ook alweer 2 jaar geleden (en een paar maanden) gestorven.
Als tweede dochter mocht ze helaas niet doorleren na de lagere school, hoewel ze er wel slim genoeg voor was. Omdat ze niet zo huishoudelijk was aangelegd, kreeg ze wel de kans om klerenmaakster te worden. Een opleiding tot coupeuse of naaister als je wilt. Zelf vertelde ze daar altijd met plezier en trots over. Hoe haar moeder al haar werkstukken zo waardeerde. Haar zussen en broers waren wellicht niet altijd zo blij met de kledingstukken die ons moeder voor hen maakte. Maar ja, het was vlak na de oorlog en niemand had inspraak.
Wij, haar zes dochters, waren later ook niet altijd blij met de jurken, broeken en jassen die ze voor ons fabriekte. Hoewel ik als jongste het meest geprofiteerd heb. Tegen de tijd dat ik heel goed wist wat ik wel en niet wilde dragen, was ons moeder al veel toeschietelijker. En alhoewel ik me ook wel de niet zo leuke kleding herinnerde – en dat lag niet alleen aan haar – heb ik ook heel goede herinneringen aan een rode cirkelrok, een roze/witte overhemd met ronde slip aan de achterkant en lange manchetten als een ouderwets herenhemd, en een gevoerd spijkerjack. Ik heb ze gedragen tot ze letterlijk van mijn lijf vielen.
En zeker ook mijn eerste communiepak. Op mijn achtste was ik geen meisje voor roze jurkjes met strikjes en lintjes. Ik wilde een spijkerpak en een t-shirt. En dat vond ze blijkbaar goed. Ik weet niet of ik erg heb moeten soebatten en dreinen, of dat een van mijn zussen het pleit had beslecht voor me of dat ik bij mijn vader heb lopen lobbyen voor ondersteuning. Maar ik kreeg mijn spijkerpak. De ceremonie zelf zegt me niet veel, maar de foto’s bekijk ik nog altijd met plezier. Bedankt mama.
Follow Us!