Eén kopje koffie
’s Ochtends is het eerste wat ik doe het espresso-apparaat aanzetten. Daarna krijgen de katten eten en haal ik de krant van het gazon. Koffie malen, melk in de pan. Langzamerhand begint de dag, wordt het buiten lichter en na een kwartier wachten is de quickmill genoeg opgewarmd. De dag begin ik het liefst met cappuccino. Dus dat we ons espresso-appraat niet gemakkelijk mee konden verhuizen was een tegenvaller. De eerste aankoop was een nieuwe (Amerikaanse) versie van deze machine.
Amerikanen – om maar even lekker te generaliseren – houden niet erg van koffie. In ieder geval niet van espresso. Regular koffie die je hier uit de spreekwoordelijke bottomless pot krijgt, is voor mij altijd te slap. Zeker geen basis voor een goede cappuccino. Nu heeft Starbucks al wel wat ontginningswerk gedaan. In de grote steden vind je deze keten op elke straathoek. Maar wie een beetje daar buiten gaat, moet zoeken. En geluk hebben. En soms vind je dan zo’n koffietent – die ik in Nederland altijd links liet liggen, want eigenlijk vind ik de Starbuckskoffie helemaal niet lekker – en dan is-ie gesloten.
Want koffie drinken na 2 uur ’s middags is echt ongehoord. Dan slaap ik niet meer, hoor ik vaak. Koffie na het avondeten is een onbekend verschijnsel in dit land. Terwijl dat voor mij het perfecte einde is van een lekkere maaltijd, een dubbele espresso met een blokje pure chocola (minimaal 70%). Wat dat betreft is het best bijzonder dat er in Houston tentjes zijn zoals The Blackhole. waar je elke dag van 6 am tot 10 pm terecht kunt voor koffie. Blijf je daar wakker van? Ja, gelukkig wel. Het leven is te kort om lang te slapen.
– wordt vervolgd.
“Het leven is te kort om lang te slapen.” Amen.
En ik dacht toch echt dat Dale Cooper al heel wat zendingswerk had gedaan 😉
Pete Martell: [about serving coffee to Dale Cooper and Sheriff Truman] Mr. Cooper, how do you take it?
Dale Cooper: Black as midnight on a moonless night.