Going for hot and sour
Van kwart voor twaalf tot een uur heb ik vandaag ontelbare zakjes met snackachtige substanties erin uitgedeeld aan hongerige freshmen, sophomores, juniors en seniors (m/v) van Lamar. De meeste snacks kosten 75 cent. Maar je kunt voor 1.50 ook een ‘dill pickle’ kopen. Met een heet pepertje of knoflook. De chips zijn vooral te koop in de smaken zuur en heet. Gewone chips zijn niet geliefd.
Those kids go for hot and sour. Zo zegt Gregory White het, hij runt de ‘school store’. Uniformen, boeken en snacks, limonade en water. Geen vers fruit, want daar heeft hij geen vergunning voor. Tijdens de lunchspits komen twee leerlingen helpen en een ouder. Deze week hebben de freshmen-ouders dienst en vandaag was mijn debuut. De leerlingen zijn ervaren en weten precies waar welke snack ligt. Ik moet vaak twee keer vragen welke chips ze willen hebben. Volgende uitdaging is het juiste zakje te vinden in het rek. Er zijn wel dertig soorten en van de meeste heb ik nog nooit gehoord, dus geen idee hoe het zakje eruit ziet. Ritz bits, goldfish (ken ik dan weer wel), takis, slim jims, etc. En ook een soort fruitsnoepjes zijn erg in trek: rood, geel, mintgroen en blauw. Ik vermoed dat er geen fruit aan te pas is gekomen.
Als het halletje vol met leerlingen staat is de akoestiek bovendien niet best. Mijn oren tuuten alweer. Maar de leerlingen zijn allemaal aardig en beleefd. We hebben fun, zoals Mr. White al voorspelde. De opbrengst van de winkel gaat in het schoolfonds voor leerlingen die geen geld hebben voor bijvoorbeeld een schooluniform. Absoluut een win-win situatie. De tijd vliegt en om vijf voor een staat mijn opvolgster klaar. Ik mag weer in november. Maar na al die zakjes chips die door mijn handen zijn gegaan, kies ik thuis voor een echte fruitlunch met aardbeien, bramen en frambozen en een paar druppels balsamico.
– wordt vervolgd.
Wat bedoel je met word vervolgd want wanneer wordt het uitje in Austin vervolged want die is nog lang niet klaar