Officieel vrijwilliger verklaard
Persoonlijk zou ik mezelf niet herkennen van de foto op deze badge, maar waarschijnlijk is dat ook helemaal niet belangrijk. Het is gewoon een teken dat ik ben toegelaten tot het corps van vrijwilligers op de school van mijn zoon. Ik moet me nog wel steeds elke keer registreren als ik de campus betreed. Vandaag was mijn tweede dag in de schoolwinkel. De nieuwste hit in de chipsverkoop is Takis, een dollar per zakje, dus dat rekent lekker makkelijk.
En al ken ik inmiddels wat meer verpakkingen en namen, soms moet ik wel twee keer vragen voordat ik snap wat ze bedoelen. Mr. White, de baas van de winkel, zegt dan heel vriendelijk dat hij soms ook moeite heeft om de kids te verstaan. Maar dat zegt hij echt alleen om mij geen vervelend gevoel te geven. Want terwijl ik nog met vertwijfelende blik het rek afspeur. Wat zou hij of zij in godsnaam bedoelen, grijpt Mr. White feilloos het juiste zakje uit het schap en deponeert het op de balie. Vaak weet hij al wat de kids willen voordat ze hun bestelling plaatsen. Hij kent zijn pappenheimers.
Vandaag veel groot geld, tientjes en twintigjes. Gelukkig stroomt het wisselgeld ook binnen. Compleet verfrommelde dollarbiljetten en kleverige quarters komen uit broekzakken. Andere trekken grote portemonnees, met allerhande kaarten en pasjes, waaruit bankbiljetten komen die net gestreken lijken. Ik weet niet hoeveel winst er wordt gemaakt op elk zakje chips en elk flesje gatorade, maar er gaat heel wat doorheen. Mr. White kan het navullen nauwelijks bijbenen. Anderhaf uur tussen de snacks maakt wel hongerig. Maar ik krijg er geen zin in zoutjes van. Bij de Wholefoods leef ik me uit bij de saladebar.
– wordt vervolgd.
Hi Gerry, wat een ander leven zeg! Wel leuk dat je op de school van je zoon bent, maak je nog eens wat mee van het leven van je kind. Dank voor steeds weer je leuke verhalen en veel plezier!