Vergeten te missen
Is dat het eerste symptoom van Alzheimer of gewoon een teken dat ik al aardig ingeburgerd ben? Nu zijn paaseitjes iets minder het symbool van Pasen en het voorjaar dan de pepernoten de herfst/winter inluiden en uiteraard het Sinterklaasfeest begeleiden. Maar toch. Tijdens de zwangerschap van Stasjo waren de paaseitjes het beste excuus bij de verloskundige als ik meer dan een pond was aangekomen. Geleerd van Elsa die jarenlang dezelfde verloskundige had. Een apart type met een ietwat doorrookte stem, wars van getrut; precies wat je dan nodig hebt.
Maar terug naar de paaseitjes. Vrijdag arriveerde onze gast en hij bracht Beemster kaas mee, honingdrop, een heel pakket tijdschriften – voorlopig kom ik niet aan slapen toe als ik dat allemaal wil lezen, Australian bonbons en paaseitjes. Ineens realiseerde ik me dat ik die helemaal niet gezien heb hier in de supermarkt. Gisteren nog eens gekeken in het snoepschap, maar ik kon ze niet ontdekken. Terwijl de Eastern Bunny hier wel wordt gesignaleerd; gezien alle konijnen in pasteltinten met megagrote bordkartonnen eieren in even zo zoete kleuren in de voortuinen.
Nu is een kind van 15 ook niet meer een dankbaar object voor een paaseieren-zoektocht. Alhoewel hij de buit niet zou weigeren, mits in de juiste smaken. Datzelfde overkomt ook onze Amerikaanse overburen, dat soort sentimenten en faseovergangen zijn redelijk universeel. Kleine kinderen worden groot en vragen om ander amusement. Maar ik had het dus niet gemist, het ontbreken van de paaseitjes. Eigenlijk wel goed, dat excuus van die zwangerschap heb ik al vijftien jaar niet meer. En er zijn al zoveel andere verleidingen in huis, daar valt niet tegen op te fietsen; godzijdank zijn het witte chocolade-eitjes. Die kan ik moeiteloos laten staan. Dag paashaas.
– wordt vervolgd.
Follow Us!