Wederom het zwarte goud
De beste koffie van Texas. Dat is de bewering van Coffee House Dosey Doe, waar we laatst waren voor een concert van Ellis Paul. Die avond na het eten meteen de proef op de som genomen. En de espresso was verrassend goed, afgezien van het feit dat hij iets te koud was. Of in ieder geval niet echt heet. Ik heb al eerder gezegd Amerikanen houden niet zo van koffie. En een espresso na het avondeten is vrijwel ongehoord. Dus het is al heel wat dat je het kan krijgen. Even een gratis tip tussendoor: espressokopjes voorverwarmen, espresso maken en meteen uitserveren. Eerlijk is eerlijk, dat laatste vergeten ze in Nederlandse horecabedrijven ook wel eens. Thuis overkomt je dat niet zo gauw natuurlijk.
De koffiebonen zijn zeer donker, doen me denken aan de Napoli van het Klaverblad uit Leiden en het pak koffie van Useless Bay dat ik van Sinterklaas kreeg. Dat zorgt meteen voor wat ‘logistieke’ aanpassingen. Donkere bonen worden extra plakkerig bij het malen. De koffiemolen moet iets minder fijn, anders verstopt als het ware het espresso-apparaat. Maar hoe fijn of grof, is een kwestie van uitproberen. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. Dat is ook het leukste van zelf espresso maken en zelf je bonen malen. Je scoort niet constant een 8,5 maar hoe gelukkig kun je dan worden van die ene keer dat je de 9 haalt of zelfs een perfecte 10 nadert? Dan neem je die passerende 7,5 voor lief.
Bijna zwarte bonen, dus dat kan een on-Amerikaans zwart bakkie worden en dat klopt ook. Als de maling goed is, bovendien een supercrème laag. Maar willen we dit nu dag in dag uit drinken? Ik weet het niet. Morgen ga ik weer naar The Blackhole voor ons huismerk. Daar fiets ik in 5 minuten naar toe. De Dosey Doe is een uur rijden met de auto. Tijd is ook geld. We komen er vast nog wel eens en dan neem ik graag weer een pak mee. Want het is wel hele lekkere koffie. Er is dus hoop voor dit land. Proost.
– wordt vervolgd.
ik mis de katten mokken.