Update: English version at the bottom De vakantie die werd geboren in een trein van Enschede naar Leiden. Op de terugweg van een uitvaart. Laten we weer naar Afrika gaan zei ik tegen mijn zus Franca. Ik woonde toen nog in Houston, wist al dat we hoogstwaarschijnlijk zomer 2017 zouden terugverhuizen. Najaar 2018 zou het moment worden. En zo geschiedde. En dit zou het eerste blog moeten worden over olifanten, giraffen en leeuwen. Over hagedissen, slangen en desnoods hele enge spinnen. Laten we beginnen met het goede nieuws. Peter en ik zijn samen en redelijk heelhuids teruggekeerd. We hebben een fantastische vakantie gehad met olifanten, giraffen en leeuwen. Zelfs een paar hagedissen. Geen slangen – maar dat vindt alleen Ruud echt erg en nauwelijks een spin gezien. Maar over al dat moois later meer. Want de reis eindigde met een ‘bang’. Of meer een driedubbele salto met een schroef. Turners krijgen er punten voor. Wij vooral veel blauwe plekken en schrammen. Een Afrika-reis met mijn zus en zwager. We vertrekken gezamelijk, maar omdat Peter en ik vier weken gaan en zij zes weken, nemen we op dinsdag 13 november afscheid van elkaar in Solitaire, Namibië. Wij zullen in drie dagen redelijk straight forward terugrijden naar Pretoria om de auto af te leveren en dan het vliegtuig in op de luchthaven van Johannesburg. Simpel genoeg zou je denken. Drie dagen om een afstand van 17 rij-uren te overbruggen. Pittig, maar met zijn tweeën zou het moeten lukken. De eerste dag rijden we stukken over asfalt en gravel door wederom prachtig landschap. De routeplanner stuurt ons vanaf Keetmanshoop linksaf naar de grensovergang bij Rietfontein. We hopen die avond een lodge in de buurt van Witdraai te bereiken. Rond 15.00u zien we dat de grensovergang bij Rietfontein...

Het is vandaag op 11 oktober wereldwijd ‘Coming Out Day’ en dan gaat het om te mogen zijn wie je bent. Inclusiviteit. Een mooi idee om leven en laten leven zo te gedenken. Net naar de openbare lunch op de Koornbrug geweest die het COC Leiden had georganiseerd. Hoorde daar ook het verhaal van de regenboogvlaggen-guerilla in Katwijk. Geen vlag op het gemeentehuis leidde tot een spontane burgervrouw-actie die Katwijk in de regenboogkleuren bracht en ook nog eens 200 euro oplevert voor COC Leiden. Dank je wel buren, zeg je dan. Voor mij is 11 oktober ook de dag dat ik 27 jaar geleden half wees werd. Ons vader was 64 jaar. Dat vond ik toen ook al niet erg oud om dood te gaan. Ik weet nog wel dat ik het toen en ook jaren later altijd beschreef als: ik wist wel dat er een kans in zat dat ons vader niet heel erg oud zou worden. Het werd dus 64. De leeftijd waar ook de Beatles een liedje over maakte. Uiteindelijk heeft de helft van hen die leeftijd niet eens bereikt. Nu ik zelf onderweg ben naar 53 jaar, lijkt 64 steeds jonger. Van een vader die niet heel erg oud is geworden, is hij langzaam getransformeerd naar een vader die heel jong is overleden. Zo jong dat hij mijn zonen nooit heeft gekend. Mijn lief gelukkig wel. Leeftijd is gewoon een getal en 50 is het nieuwe 40 of zelfs 30. Gisteren hoorde ik iemand verklaren dat hij gelooft dat we binnenkort onsterfelijk kunnen zijn. Ik weet het niet. Of ik dat wil. Misschien moet ik dat boek van Simone de Beauvoir (Niemand is onsterfelijk) zelf nog maar een keer gaan lezen. Dag papa. Te vroeg, te jong. Maar je leeft...

Exactly one year ago this weekend was filled to the brim with drama. The inauguration of Donald Trump may have added to it, but for me the worst of the drama was way more personal. But fair enough it started on Friday with the happenings in Washington DC and the various reactions to it across the nation which I followed closely for the KPFT Local News at 4 PM. It was also the day my husband would return from a business trip to the Netherlands. Although business trip doesn’t describe it accurately, it was more an extended commute. I did notice that one of my cats Spotts was a bit off, not so eager to eat and not so eager to join us on the coach. And later she didn’t come to sleep next to my pillow, but I didn’t notice that before the next morning. By then it was clear she was not well. I had planned to go to the Houston Women’s March and before that we would go on a training ride on our bikes. But with Spotts refusing to eat, refusing to even leave her spot at the dining table, she definitely needed some attention first. I picked her up and her body went completely stiff. Was she in pain? Maybe a lack of fluids? We drove out to the emergency veterinarian hospital, we had been there before with one of our other cats Pebbles who had some known food allergy issues. Along the way I was still thinking I probably overreacted, that it was nothing, maybe she needed some fluid and then we would be off again. Going home, still a family with three cats. At the vet we had to wait a bit, then a doctor appeared and...

Vandaag zou ons moeder 89 jaar zijn geworden. In 1929 was januari een bitterkoude maand. In mijn woonplaats Leiden brandde in die maand het stadhuis af en de foto’s van dat gehavende pand bedekt met bevroren bluswater zijn legendarisch. Ons moeder Koos, was nummer vier in het gezin en de tweede dochter. Opgroeien in de crisisjaren en de Tweede Wereldoorlog moet niet gemakkelijk zijn geweest. Toch heb ik de indruk dat ons moeder wel een gelukkige jeugd heeft gehad. Ze sprak altijd heel liefdevol over haar moeder. De oma die ik nooit gekend heb, omdat ze een half jaar na mijn geboorte overleed. En nu is Koos ook alweer 2 jaar geleden (en een paar maanden) gestorven. Als tweede dochter mocht ze helaas niet doorleren na de lagere school, hoewel ze er wel slim genoeg voor was. Omdat ze niet zo huishoudelijk was aangelegd, kreeg ze wel de kans om klerenmaakster te worden. Een opleiding tot coupeuse of naaister als je wilt. Zelf vertelde ze daar altijd met plezier en trots over. Hoe haar moeder al haar werkstukken zo waardeerde. Haar zussen en broers waren wellicht niet altijd zo blij met de kledingstukken die ons moeder voor hen maakte. Maar ja, het was vlak na de oorlog en niemand had inspraak. Wij, haar zes dochters, waren later ook niet altijd blij met de jurken, broeken en jassen die ze voor ons fabriekte. Hoewel ik als jongste het meest geprofiteerd heb. Tegen de tijd dat ik heel goed wist wat ik wel en niet wilde dragen, was ons moeder al veel toeschietelijker. En alhoewel ik me ook wel de niet zo leuke kleding herinnerde – en dat lag niet alleen aan haar – heb ik ook heel goede herinneringen aan een rode cirkelrok, een roze/witte...

Two years ago my Mom died. It seems like last week and ages ago at the same time. Maybe because I did not live in the Netherlands back then. It is like a island of experiences and emotions. A neatly wrapped package. Not filled with pain, but largely with soft and sweet memories about the things that made me laugh, that made me proud and that used to make me angry. The anger I might have felt towards her from time to time has evaporated over the past two years. Not that I look at everything that happened through a pair of fairy tale glasses, but even behavior that angered me in the past doesn’t have that power anymore. And at large I had a happy childhood with enough parental love to sustain me, even though I was never close with my Mom. We definitely weren’t each other best friend. We didn’t go shopping together, or exchange phone calls daily or weekly or even monthly. I visited her the most frequent by the time her dementia has grown so bad we took turns looking after her in the weekends. Sometimes it feels weird my Mom is not there anymore. A few weeks ago I drove past Utrecht on the freeway and passed the exit I used to take to go to the last placed she called home. She moved out of it five years ago. My Mom taught me some valuable lessons and gave me best gift ever: my life. Thank you Mom, dankjewel mama. Farewell once...

A month ago today, our plane landed and after gathering our luggage we were welcomed at the airport exit by my sister and her husband and two good friends who were once our neighbors. With flowers and a banner, very classic. Very touching also. I felt a bit overwhelmed by it. It was the first step of a new journey. People have been asking me a lot: are you happy to be back, are you settled again? I am not sure how to respond. I like meeting my good friends again, I definitely like my house here (kitchen specially) and it was nice to be reunited with my cats. But the first three weeks we had to do without our container load. I mean without our bed. And I do like camping, but sleeping on a air mattress in your own house is not the same as in a tent. I came of the plane with a solid plan of cleaning up and clearing out the house and the stuff we left behind four years ago and was packed up during the house renovation. Two years ago I did something similar and cleaned top to bottom with my eldest son and even painted some walls – a quick and dirty solution to hide the worst of the wear and tear. I remember we landed at Schiphol at 7 AM, we arrived at the house by 8 AM and started cleaning within an hour. In four days all was done. Completely different story this time. Boxes were staring at me from every room it seems and I was tired after two of them. Of course I could blame my jet-lag, but I guess it was more a mental issue. I said it before: Texas took...

I am writing the word ‘last’ way too much on my Facebook page these days. Last visits with friends, last days at work, last bike rides…I still do remember the days that I did it all for the first time and it was so exciting. Texas took a little piece of my heart and sometimes it seems to be bigger than other days. It was a brilliant ‘holiday’, honeymoon, emigration, menopause flight or whatever you will call it. But I can recommend it to everyone. Especially if you end up somewhere that was never on your top five list. I have said it before but Houston was definitely not on my top 5 list, but the city has a tendency to grow on you. It has been very welcoming to me. I did my best to dive in head first, but I was rewarded with numerous hands stretched out to me. I met a diverse group of people and befriended many of them. We made radio together, rode bikes all across town and even beyond the Innerloop and the Sam Houston Parkway. All the way to Austin actually. We drank beer – I do love IPA -, margaritas – I mixed one myself while spinning on a bike-, and wine. And coffee of course and unsweetened ice tea. It still amazes me that in a country where it is difficult to buy yoghurt without added sugar, you can get unsweetened and freshly brewed ice tea almost anywhere. We ate breakfast tacos, for breakfast, lunch, dinner and as an after bike ride snack. I paid back in Dutch apple pie. Now we are clearing the house, Monday the movers will come to pack everything up that needs to go to our new place. We are...

Only three more Open Journals to produce and two newscasts  to anchor and my time at KPFT will come to an end. And from then it is only weeks before we leave Houston Texas. I am looking forward towards our farewell road trip to LA, but today I feel really sad about leaving this all behind and it is not even a great day weather wise in Houston. It is overcast and muggy, not the famous Texas deep blue sky. But still… I know it sounds ungrateful. I have so much to be thankful for. I did have a wonderful time here, I met so many interesting, funny, brave, smart and loving people. Of course there are also others, but I try to block them from my memory. The good have the majority in my environment at least. In Houston I have learned the value of bikelanes, of people in cars who do understand what someone on a bike does in the street, of people who are willing to spend their free time to do outreach all over the city. Thanks BikeHouston, to the staff and all the volunteers. I learned the joy of riding just for pleasure, to go for a beer and ice cream and of course tacos. I bet I am going to miss those breakfast tacos. I will need to become an expert tortilla maker myself. Thanks to Toxic Shocks and all te HTX social riders. I still don’t wear a helmet when just commuting to work and I will ride in my normal work clothes and I don’t clip in on my road bike, not even for the MS150. In Houston I also learned the meaning of diversity, through the cycling community and through KPFT. I also learned the...

Ons vader zou vandaag 90 jaar zijn geworden. Een respectabele leeftijd voor een menselijke eik. Dat schreven we 25 jaar geleden op zijn bidprentje: een eik is geveld. Veels te jong. De tijd dat ik dacht dat 40 stokoud was en over de 50 ver voorbij je houdbaarheidsdatum ligt ver achter mij. 90 jaar, waarvan hij tweederde heeft geleefd. Soms denk ik wel eens: stel dat…hij nog geleefd had en mijn zoons had leren kennen. Wat zouden zij van hem hebben gevonden? Gezien hoe goed ze het konden vinden met mijn moeder toen ze nog een oma voor hen was, denk ik dat het een goed stel samen zou zijn geweest. Omgekeerd ben ik er vast van overtuigd dat hij apetrots zou zijn geweest op allebei. Soms fantaseer ik over hoe hij tegen mijn leven hier in Texas zou hebben aangekeken. Hoewel ons moeder nog wel heeft meegmeaakt dat ik hier naartoe verhuisde, is het nooit bij haar doorgedrongen, althans ik heb daar nooit iets van gemerkt. Laat staan dat ik iets kon delen over mijn eerste ervaringen hier. Maar ik denk dat zowel mijn betrokkenheid bij BikeHouston als mijn werk voor KPFT hun goedkeuring zou kunnen wegdragen. 90 jaar. Ik denk aan je vandaag. En ik heb een mooie bomenfoto voor je uitgezocht. Geen eik, maar een eenzame strijder in Big Bend, Texas. Bedankt dat je mijn vader was, 26 jaar lang.  ...

Vandaag hebben we je losgelaten. Het is snel gegaan, veels te snel. Maar het werd onvermijdelijk. Vrijdag merkte ik dat je niet  wilde eten, je kwam op helemaal niet naar Peter toe die net terugkeerde uit Nederland. Die nacht sliep je  niet naast mijn kussen. De volgende ochtend werd duidelijk dat je echt niet in orde was. Tijd voor actie. Bloedonderzoek, echo, de uitkomst was niet goed. Maar een werkende nier en die was nu verstopt. Het doorspoelen leverde geen resultaat op. Het werd alleen maar erger. Met zijn vieren hebben we besloten dat we Spotts niet wilden laten lijden. Een operatie leek ons te riskant en met te weinig kans op succes. Vanmiddag om 12:30 pm ben je vredig ingeslapen in mijn armen. Ik kreeg je elf jaar geleden. Samen met je zusje Pebbles was jij het mooiste cadeau dat ik ooit voor een verjaardag heb gekregen van mijn lief. Ik zou er elk jaar wel veertig voor willen worden. Je was een schatje en groeide uit tot een prachtige, statige poes met de zachtste vacht en de mooiste snorharen die je als teken van opperst genot naar voren stak als een walrus en dan maar spinnen. Je trooste me, hield me ‘s nachts gezelschap en was mijn bondgenoot tegen de boze grote buitenwereld. Even met jouw gespinsel op schoot verjoeg al het spinrag in mijn hoofd. Onze zoons Ian en Stasjo waren al net zo dol op jou. Twee keer werd je moeder en je nestjes gaven ons zoveel plezier en natuurlijk Jackson, de spreekwoordelijke dikke rode kater die we voor onszelf hielden terwijl je andere kinders uitvlogen. Je was altijd redelijk kieskeurig wat gezelschap betreft, maar voor mijn zus Franca maakte je vanaf het begin een uitzondering. Als Franca aan de...

Is it weird to write Happy Birthday to a woman who died 16 months ago? Today my Mom would have turned 88 years old. Such a blessed age. Only she didn’t make it. On September 1, 2015 she passed away. And although a forever goodbye is never really easy, it was a blessing for all involved. My mother was 86 years old, she had to move into a nursing home three years prior to that. Something she always detested and it was not a bad place and at some level she adjusted, I think she never liked it. The reason she had to move into a home was dementia. She suffered from that for ten years. In May 2015 she broke her hip. Even small things she could enjoy before like a short drive or a short walk to go someplace for a cup of coffee or a nice lunch became more a burden. Pain ruled her life. So when the end neared for her. I was just glad I was there, as well as all my sisters and even most of her sisters and her only surviving brother were able to come by and say goodbye in time. That is a precious memory for me. I don’t miss her on a daily basis. Just from time to time, I realize: she is not there anymore. That part of my life has gone and won’t come back. And that is what is truly weird while watching your own children grow up, complete with growing pains, knowing that it will all pass some day. Let’s make the most of it as long as we can. So Happy Birthday Mom, thanks for giving me life.  ...

I am easing the pain of separation – although still eight months from now – by listing all my grievances about this weird and strange city I am calling home. I won’t miss the warm, wet and thick air that embraces you in the morning when I am expecting some coolness because it is already October.   I won’t miss tiptoeing in the dark through the kitchen, keeping my fingers crossed I won’t step upon a scavenging cockroach – what do they hope to find anyway? I won’t miss the ubiquitous mosquitoes that follow me all around wanting me for breakfast, lunch and dinner, forcing me to spray all day.   I won’t miss the unsettling odors that sometimes make my neighborhood smell like a laundry parlor who has collided with a cheap perfume shop. I guess if I think harder and longer I can make this list grow and sprawl like Houston itself in this vast place named Texas, second largest state, a Lone Star.   But with the bad and the ugly inevitable comes all the good this crazy land has to offer and the realization Texas took a little piece of my heart. October, 2016 – Houston,...