Blue Monday of gewoon nog effe de pest in
Heb ik nu last van een uitgebreide versie van Blue Monday of Verloren Maandag of is het toch die after-accident-low spirits golf? Misschien een beetje van alles. Soms kijk ik even terug naar die ochtend van 14 november, de foto’s, de berichten die ik de wereld in stuurde, de blog die ik erover schreef.
Dan roep ik al die heftige emoties weer op. De angst om dood te gaan tijdens de tweede rol, de angst dat de auto zou ontploffen, de angst dat de ambulance die ons 200 km over een grindweg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis bracht ook in een slippartij zou raken – twee keer zoveel geluk hebben daar levend uit te komen leek me iets teveel gevraagd. De angst dat Peter toch iets in zijn nek zou hebben gebroken.
De opluchting die volgde. De aardige mensen in het ziekenhuis, de guesthouse, Peter’s collega, de man die onze spullen kwam brengen en bovenal mijn zus en mijn zwager die onmiddelijk naar ons toekwamen. Tel je zegeningen. En dat deed ik volop. Ik had immers alleen blauwe plekken, beurse botten, schrammen en schaafwonden. En vooral die laatsten genazen snel onder de Afrikaanse zon.
Zorg had ik vooral om Peter en hoewel hij herhadelijk vroeg hoe het met mij ging en vond dat de dokters daar ook wat meer aandacht aan moesten besteden, dacht ik steeds: met mij komt alles goed. Ik heb niks gebroken. En een ruime week nadat we thuis waren gekomen, stopte ik met mijn dagelijkse dosis Ibuprofen. Ik ging weer naar de sportschool en aan het werk.
Maar tijdens mijn tweede bezoek aan de oefentherapeut viel me wel op – en het viel tegen ook – dat ik mijn linkerarm niet op mijn rug kon leggen. In ieder geval met heel veel moeite. Ik moest er echt bij nadenken en erg hoog op mijn rug kreeg ik hem ook al niet. Ook de kracht in mijn linkerarm was minder. En mijn bovenarm was ook nog een beetje verkleurd. Maar ik zocht er niet teveel achter. Totdat ik na de kerst ineens veel meer pijn kreeg. Ik wijtte het aan een verwoede schrobpartij van de keukenvloer op de dag van ons kerstdiner. De oefentherapeut stuurde me door naar een fysiotherapeut annex manueel therapeut. De huisarts die ik eerst bezocht, zei dat mijn arm echt niet gebroken was. Maar een echo bij de fysio wees uit dat ik een spier en/of pees heb gescheurd. Het vocht dat zich (weer) heeft opgehoopt zorgt voor de pijn.
Een gescheurde spier kan wel gehecht worden, maar daar is niemand echt happig op en waarschijnlijk had dat dan ook veel eerder moeten gebeuren. Mijn fysio denkt dat hij niet helemaal is afgescheurd en het zal deels herstellen, maar niet helemaal. Gelukkig heb je nog zeventien andere spieren die het werk ook kunnen doen. Discuswerpen met links zit er waarschijnlijk niet meer in. Gelukkig ben ik rechtshandig. Ik heb wat moeite met mijn jas en mijn bh en het hanteren van de deodorant. Er zijn ergere dingen natuurlijk. Maar leuk is anders. Herstel kan wel een jaar duren. Dat is slechts de gemiddelde duur. Ik laat de statistieken maar aan een ander over. Voor mij is het altijd 50%.
Maar terug naar het begin. Is het nu Blue Monday op deze dinsdag? Nee, het is vooral 22 januari. Twee jaar geleden zei ik op deze dag vaarwel tegen Spotts. Ik wil er niet te sentimenteel over doen. Maar een keer per jaar nog wel haar superzachte vacht memoreren. Daar zou ik vandaag graag mijn gezicht in verstoppen en even lekker janken. Blue Monday dan maar. En ook nog vergeten om Verloren Maandag te vieren met worstenbrood.
-wordt vervolgd.
Een grote knuffel van mij x